Szanowni Państwo!

W zakładce "Uczniowie i rodzice" → Dokumenty prawa szkolnego znajdą Państwo komunikat autorstwa dyrektora Centralnej Komisji Egzaminacyjnej w sprawie dostosowania warunków egzaminu ósmoklasisty do potrzeb uczniów. Prosimy o zapoznanie się z dokumentem!

Na boisku panował gwar i poruszenie. W tym tumulcie mieszały się głosy ekscytacji, ostentacyjne, głośnie ziewnięcia, krzyki rozpaczy, że to już koniec wakacji, błogiego lenistwa, a teraz lekcje, książki, plecaki, egzaminy, tablica Mendelejewa, plejstocen, ułamki, potęgi, synonimy i apostrofy. Kalendarz jest jednak nieubłagany, po 31 sierpnia nie było 32. dnia miesiąca i tak - jak co roku zresztą - zaskoczył nas wrzesień i rok szkolny.

4 września powitał nas ciepłem i słońcem, jakby chciał zapewnić, że nie będzie tak źle, że właśnie otwierają się przed nami nowe możliwości i perspektywy, jakby próbował nas pocieszyć, że to nie tak, że z końcem lata mija wszystko, co dobre i piękne. W tej poruszonej rzeszy ludzi prędko dało się dostrzec znajome, przyjazne twarze, gdzieś co chwilę wybuchała salwa śmiechu z wakacyjnych opowieści, było też wpadanie sobie w ramiona, poklepywanie po plecach - wszystkie gesty wyrażające radość i tęsknotę. Nowy rok zaczął się na dobre.

Dla starych wyjadaczy, doświadczonych uczniów, szkolnych weteranów, to po prostu kolejny krok na tej zawiłej czasem, czasem nawet wyboistej edukacyjnej drodze, ale pomyślcie sobie, jakie emocje musiały towarzyszyć naszym nowicjuszom - małym pierwszoklasistom, którzy 4 września nieśmiało postawili na niej pierwsze kroki. Były drżące ręce i brody, ale i szerokie uśmiechy, bo oni już przeczuwają, że ta droga może być też pełna przygód. Życzymy wiatru w żagle, rzadkiego zbaczania z kursu i dotarcia do skarbu, czymkolwiek by dla Was był. Szerokości!

Nowy rok - niezależnie od tego, czy chodzi o ten kalendarzowy, czy szkolny - zawsze wiąże się ze zmianami. To czas, który wiąże się z różnymi postanowieniami, oczekiwaniami - chcielibyśmy, by nas pozytywnie zaskakiwał, był pełen niespodzianek i przygód. Postanowiliśmy trochę mu w tym dopomóc!

Każdy zna to uczucie, gdy snuje się z ciężkim plecakiem po korytarzu, marząc tylko o chwili wytchnenia. Ach, gdyby tak można było usiąść na czymś miękkim, wygodnym, wyciągnąć nogi i niczym król spożyć drugie śniadanie... Nie ma sprawy! Specjalnie dla wszystkich, którym choć raz towarzyszyła taka myśl, stworzyliśmy Kącik Relaksu!

Prace nad pierwszą z noworocznych niespodzianek trochę trwały - od czasu, gdy zrodziły się pierwsze nieśmiałe pomysły, aż do momentu, gdy zaczęły przybierać materialną postać, minęło nawet kilka miesięcy. Wspólnymi siłami uczniów, rodziców i nauczycieli powstało jednak miejsce, w którym strudzony uczeń może przysiąść, odpocząć, zjeść drugie śniadanie, pograć w kółko i krzyżyk, porozmawiać ze znajomymi siedząc wygodnie w otoczeniu ciepłych, cieszących oko kolorów.

Ale ich pojawienie się na szkolnym korytarzu poprzedził szereg inicjatyw - Dni Słodkości, podczas których zebraliśmy prawie 800 złotych na zakup palet czy stworzenie projektu kącika (brawurowo wykonany przez przewodniczącą naszej Rady Rodziców, która zrobiła to niczym profesjonalny dekorat wnętrz, architekt i stolarz w jednym). Palety zostały najpierw hojnie skropione potem uczniowskich wysiłków, którzy w czerwcowym słońcu, w żarze lejącym się z nieba, wytrwale malowali je na szkolnym boisku, a potem złożone przez naszego niezawodnego pana Marka, który dopełnił dzieła i projekt wcielił w życie. To piękny przykład szkolnej synergii, współpracy w projektowaniu przyjaznej szkolnej przestrzeni. Oby jak najdłużej służył umęczonym szkolnymi trudami... ;) W tym miejscu należą się niskie ukłony Radzie Rodziców i panu Markowi, bez których o takim miejscu mogliśmy nadal tylko marzyć. Dziękujemy!

Zmiany zaszły nie tylko na szkolnych korytarzach - powszechną ciekawość wzbudziły także gry, które pojawiły się na płycie szkolnego boiska. Przyzwyczailiśmy się już do naszego miasteczka ruchu drogowego, obleganego w okolicach terminu zdawania egzaminu na kartę rowerową, a plansze do gier, klasy i ogromny twister okazały się nęcącą nowością. Najmłodsi żywo z nich korzystają - z pewnością mocno ożywiły długie przerwy :) (tu kolejne ukłony w stronę przewodniczącej Rady Rodziców, która własnymi rękoma wykonała je wszystkie. Wszystkie! Dacie wiarę?)

Nie martwcie się, to z pewnością nie koniec naszych niespodzianek. Zostańcie z nami! Dobrego nowego roku!

Autorem powyższych zdjęć z drona jest pan Piotr May.

Przykro nam - sierpień niestety nie ma 32 dnich, a wakacje zleciały w niesamowitym tempie, pędząc ku końcowi niczym Fabian Cancellara do mety. Ogłaszamy zatem, że do szkoły wracamy 3. września, ale nie przychodźcie z nosem spuszczonym na kwintę - czeka Was trochę niespodzianek!

By poznać godziny rozpoczęcia, kliknij "czytaj więcej".

 

8.00 - rozpoczęcie roku dla oddziału przedszkolnego,

9.00 - klasy II-VIII (boisko szkolne),

10.00 - klasy I - aula szkolna.

 

Do zobaczenia!

Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 9 im. dra Franciszka Witaszka w Poznaniu, ul. Łukaszewicza 9/13 informuje, że zakończenie roku szkolnego odbędzie się 22.06.2018 r.:

• dla klas I – III o godz. 10.00 w sali gimnastycznej

• dla klas IV - VII o godz. 8.30 w sali gimnastycznej

Podsumowanie roku szkolnego dla oddziałów przedszkolnych odbędzie się w czwartek 21.06.2018 r. o godz. o godz. 9.00 w auli szkolnej (przed i po zakończeniu uroczystości zajęcia zgodne z planem).

Rodzicu, ciociu, babciu! Jeśli masz dziecko/wnuczkę/wnuczka/etc. w klasach I-III i chcesz zapewnić mu/jej atrakcje podczas długich wakacji, zapraszamy na tygodniowe półkolonie - przewidujemy wodne harce w Bramie Poznania, poznawanie receptury rogali świętomarcińskich w Rogalowym Muzeum, obłaskawianie dzikich zwierząt w zoo, wizytę w dziecięcym parku linowym i seans w Multikinie. Będzie fajnie!

Półkolonie odbywają się na terenie SP nr 9 (mogą brać w nim udział dzieci spoza szkoły) i są dofinansowane z Urzędu Miasta. Koszt uczestnictwa to 100 złotych, a w tym zapewniamy śniadanie, obiad i wszystkie wymienione atrakcje. Termin: 25-29.06. (poniedziałek-piątek od 8.00 do 16.00). Warto!

Jedynym warunkiem uczestnictwa jest wiek (klasy I-III) oraz rozliczanie się z podatków w Poznaniu. Zostało nam tylko kilka miejsc.

Zgłoszeń prosimy dokonywać na e-mail: j.jazwinskasp9@poczta.onet.pl. Poniżej podajemy nr konta UM, na które trzeba wpłacić kwotę 100 złotych. Dopiero po przedstawieniu dowodu wpłaty szkoła podpisuje z rodzicem umowę ws. półkolonii.

 

Numer konta: 10 1020 4027 0000 1302 1262 0870

 

W tytule proszę wpisać imię i nazwisko dziecka i umieścić dopisek "półkolonie SP9"

Każdy światły człowiek wie, że czasem grzeszność, ogłada i kindersztuba mogą otworzyć wiele drzwi - zjednać nam sprzymierzeńców, zagwarantować dobre wrażenie, zapewnić pozycję w towarzystwie. Z kolei nieznajomość podstawowych zasad savoir-vivre'u może przyprawić nas o plamę na honorze, sprawić, że zaliczymy ogromną gafę lub zachowamy się nietaktownie. Chyba nikt nie powinien mieć wątpliwości, że poznanie zasad dobrych manier to wspaniała inwestycja!

Kto jako pierwszy podaje rękę, jeśli się z kimś witamy - kobieta czy mężczyzna? Jak nie zrobić sobie wstydu, wychodząc z teatru lub kina? To kwestie, które dla wielu osób bywają kłopotliwe, a czasem od tego, jak zachowamy się w takiej sytuacji, zależy fakt, czy zrobimy na kimś dobre wrażenie. Na szczęście nasi uczniowie przeszli przyspieszony kurs, by zyskać ten towarzyszki szlif, galanterię i rycerskość. Zrobili to zresztą w doborowym towarzystwie, a ich mentorką została specjalistka w tym temacie - pisarka Zofia Staniszewska. Jakby tego było mało, pani Zofia wprowadziła nas w świat dobrych manier także w Internecie, więc nigdy nie popełnimy tego faux pas, że w e-mailu będziemy pisali "Witaj", a nasze komentarze zawsze będą pełne ogłady. Gwarantujemy!

Nie było tortu, bo trudno wyobrazić sobie taki, który pomieściłby aż tyle świeczek. Nie było konfetti, bo nasza jubilatka jest wyjątkowo skromna. Towarzyszył nam jednak podniosły i zarazem radosny nastrój, a wśród zaproszonych gości widać było poruszenie i ekscytację. Przygotowano nie lada atrakcje i niespodzianki. Wszystkie znaki na niebie i ziemi zapowiadały, że szykuje się niesamowite wydarzenie. I słusznie, w końcu nasza szkoła kończyła 160 lat!

Urodziny naszej szkoły, która - no nie ukrywajmy - osiągnęła już piękny wiek, zbiegły się z jeszcze jednym arcyważnym wydarzeniem z naszego kalendarium. Ten dzień też zawsze odpowiednio celebrujemy - najpierw długo i żmudnie dopracowując każdy, najmniejszy nawet detal, by oprawa godna była święta, a później poddając się całkowicie tej uroczystej chwili. Mowa, rzecz jasna, o Dniu Patrona - doktora Franciszka Witaszka, który zawsze czujnym i czułym spojrzeniem obejmuje zapełnioną po brzegi salę.

W tym roku sala gimnastyczna, która na co dzień jest niemym świadkiem sportowych triumfów i porażek, zamieniła się w teatralną scenę goszczącą "komediantów" i "kuglarzy". Dokonali oni brawurowej interpretacji znanej wszystkim bajki o złym smoku i dzielnym, skromnym szewczyku, który sprytem i pomysłowością uratował przed zagładą królestwo, choć zatrwożeni mieszkańcy nie widzieli już szans na ocalenie. Publiczność była zachwycona i oszołomiona, bo objawiło nam się na tej scenie kilka talentów do oszlifowania!

A żeby tradycji stało się zadość, przed rozpoczęciem obchodów tego podwójnego święta, z najlepiej strzeżonego miejsca w szkole, wyciągnięta została tajemnicza Księga Patrona - jeśli zasłużyłeś/aś się w szczególny sposób, możesz trafić do jej annałów i być zapamiętanym/ną na długi czas. W tym roku do tej chwalebnej listy nazwisk dołączyły dwa kolejne - wpisującym się na nią gratulujemy (i zazdrościmy!). Urodziny naszej szkoły uznajemy za udane!

Szanowny Panie Prezydencie, Panie Premierze! Jeśli kiedykolwiek zapragnęliby Panowie zmienić wygląd naszego godła, na przykład na takie stworzone niewinną ręką pierwszoklasisty, zapraszamy po gotowy wzór. Będziemy oczywiście negocjować odpowiedniej wysokości tantiemy dla autora lub autorki, ale z pewnością jakoś się dogadamy!

Nasi zdolni pierwszoklaści - przy okazji zajęć komputerowych - odtwarzali wygląd godła. Próbom towarzyszyło niezwykłe skupienie, które objawiało się wytkniętymi na wierzch językami, kropelkami potu spływającymi po skroniach, malutkimi żyłkami pulsujacymi na środku tych młodych, zapracowanych czół. Kopiowali naszego bielika z namaszczeniem i czcią, wielokrotnie poprawiali drobne mankamenty starając się oddać jego wielkość i majestat. Jak im się udało? Oceńcie sami!

Miasto to dżungla! Wie o tym każdy, kto w godzinach szczytu kiedykolwiek znalazł się na ulicy Głogowskiej, Królowej Jadwigi czy w okolicach Ronda Śródka. O przestrzeń życiową - dosłownie! - walczą w niej kierowcy, rowerzyści i piesi. Walka ta jest zażarta i nie do końca bezpieczna, dlatego szczęśliwy jest ten, kto zna zasady tej gry i ma głowę na karku, żeby świadomie z nich korzystać. My na szczęście porządnie się w tym temacie dodedukowaliśmy podczas niedawnych Dni Bezpieczeństwa. Przez dwa dni bardzo intensywnie chłonęliśmy wiedzę z zakresu poruszania się po mieście, zarówno jako pieszy, jak i rowerzysta, przećwiczyliśmy raz jeszcze udzielanie pierwszej pomocy i na blachę nauczyliśmy się znaków grając w specjalnie przygotowanej memory! Nic tylko ruszać w miasto!

Nie ukrywajmy - miasteczko ruchu drogowego wywołało niemałe emocje. Nie ma zresztą co się dziwić, bo kto nie chciałby być samochodem, który sprawnie mknie przez największe nawet meandry ulic? A w myśl zasady, że najlepiej uczy się przez działanie, połączyliśmy przyjemne z pożytecznym i nawet obudzeni w środku nocy jednym tchem wymienilibyśmy zasady bezpiecznego poruszania się po ulicy. 

Przed nieco starszymi uczniami postawiliśmy jednak trudniejsze wyzwania - ich zadaniem było pokonać arcywymagający plac rowerowy czy udzielić pomocy poszkodowanym w konkretnych zdarzeniach. Tak solidnej dawki konkretnej wiedzy na tematy związane z bezpieczeństwem nie otrzymaliśmy już dawno - wiemy, dlaczego warto nosić odblaski czy jak zachować się, gdy jesteśmy świadkami wypadku. Możecie czuć się z nami bezpiecznie!

W najbliższy poniedziałek, 21-go maja, odbędzie się zebranie organizacyjne dla rodziców przyszłych klas 1 i oddziału przedszkolnego. W czasie zebrania postaramy się udzielić Państwu kompleksowych informacji, które pozwolą Państwu i Państwa dzieciom spokojnie i pewnie wkroczyć w kolejny rok szkolny. Zebranie odbędzie się w auli (za sekretariatem) o godzinie 18.00. Zapraszamy!

Ostatnie dwadzieścia lat polskiej siatkówki to istna sinusoida - mozolnie wydobywaliśmy się z sportowego niebytu, by sięgnąć gwiazd, zdobyć najcenniejsze tytuły, po czym znów na chwilę ugrzęznąć w miejscu i doznać bolesnego upadku z samego szczytu. Trzeba jednak przyznać, że gra polskich siatkarek i siatkarzy zawsze przykuwała do telewizora, elektryzowała widza, mogła przysporzyć nas o palpitacje serce i inne nerwowe komplikacje. Nic dziwnego, że Szkolny Turniej Siatkówki również przyciągnął wielu chętnych i był źródłem niezapomnianych emocji.

Były nieudane zagrania i asy serwisowe, wrzawa kibiców i radosne pokrzykiwania zawodników, odbiory pełne poświęceń i widowiskowe kiksy, czyli wszystko, co powinno pojawić się na prawdziwym siatkarskim turnieju. Siódmoklasiści imponowali formą i staraniami. Pierwsze miejsce na pudle zajęła klasa sportowa, 7a, zaraz za nimi na podium zamedlowała się łączona reprezentacja klas 7c i 7d. Sportowcom należy pogratulować wytrwałości i zaangażowania, bo emocjami, które zafundowali widowni można byłoby obstawić kilka wielkich imprez sportowych. Atak w stylu Bartosza Kurka, blok Możdżenia? Proszę bardzo, serwujemy wszystko! A przede wszystkim cieszymy się sportem, który niezmienne jest dla nas źródłem radości i zdrowej rywalizacji.

Drżyjcie, dziennikarze, idzie nowe medialne pokolenie! Z głową pełną świeżych pomysłów, innowacji i werwy. Pokolenie C - stale online, z milionami subskrybcji i powiadomień, które stale pojawiają się na ekranach ich telefonów i komputerów, dowiadujące się wszystkiego z prędkością wyznaczaną przez ruch kciuka, znające tysiące youtuberów, vlogerów, gamerów - słowem, trendsetterów tego, jak zmieniają się media. 

Obsługiwanie sprzętu wartego tysiące złotych opanowują w mgnieniu oka. Potrafią znaleźć świetny kadr, ustawić światło. Wykorzystanie programu do montowania materiału jest niczym zabawa w Paincie. Oto cyfrowi, medialni tubylcy - przyszłość telewizji i internetu.

Ich potencjał szybko zauważa redaktorka Kuriera Akademickiego, która oprowadzała nas po zakątkach Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa - od pracowni radiowej, przez reżyserkę, aż po studio nagraniowe. Wobec tego szybko oddaje im je we władanie. A oni z gracją Omeny Mensah i profesjonalizmem Jarosława Kreta potrafią zapowiedzieć pogodę, zrobić czołówkę wiadomości i tak zwaną "setkę". Nomenklaturę dziennikarską chłoną jak gąbki, gromadzą się wokół konsoli i komputerów, które służą do montażu. Idzie zmiana, panowie i panie, a oni są w jej awangardzie.

Koniec z martwieniem się o bilety na szkolne wyjścia i wycieczki. Koniec z pośpiesznym doładowywaniem PEKI! Od września 2018, o ile uczniowie będą posiadali ważną legitymację szkolną, przejazdy będą darmowe! Polecamy zapoznać się z całym komunikatem Zarządu Transportu Miejskiego!

Byli niegdyś śmiałkowie - literaccy na pewno - którzy w 80 dni próbowali objechać cały świat. Dziewięć lat temu 23-latka z Poznania w 359 dni samotnie opłynęła ziemię. Wielu było podróżników, którzy podejmowali karkołomne próby zwiedzenia wybranego kontynentu czy świata w jak najkrótszym czasie. Przynosiło to różne skutki - niekiedy, granicząc z brawurą i butą, było źródłem nieszczęść, innym razem przynosiło niezapomniane anegdoty i odkrycia. Ale nam udało się, bez szwanku, za to z wielką radością, zwiedzić całą Europę w jeden dzień - poznać kultury różnych państw Starego Kontynetu i przy okazji najeść się do syta. Jak to zrobiliśmy? 

Byliśmy w Irlandii i na własne oczy widzieliśmy skrzata Leprechauna, jednak mimo wielu prób i wielkich nacisków nie zdradził nam położenia żadnego garnca ze złotem, choć mieliśmy już cichą nadzieję, że resztę życia będzie nam upływało w zbytku i obrzydliwym bogactwie. Przenieśliśmy się na Oktoberfest, by pozajadać się cudownymi babeczkami i na moment poczuć się jak Niemcy dyskutujący o wyższości Bayernu nad Borussią i fenomenie bramkostrzelnego Roberta Lewandowskiego. Odwiedziliśmy także magiczny Paryż, by spotkać szefa kuchni, który uraczył nas francuskim croissantem i camembertem. W Szwecji spotkaliśmy przygotowujący się do skoku stulecia Gang Olsena i zdradzimy Wam, że i tym razem nic z tego nie będzie. No może poza karuzelą śmiechu. Każdego europejskiego kraj mogliśmy tego dnia - dosłownie - posmakować, poznać jego historię i sekrety. Na moment na wyciągnięcie ręki mieliśmy Hiszpanię, Portugalię, Włochy i nawet malutki Luksemburg. I bardzo nam się to podoba! Póki co zwiedzamy je palcem po mapie i w malutkiej auli, ale kto wie, może już niedługo zdobyta wiedza przyda nam się w praktyce, bo wybierzemy się na mały eurotrip? Po kolejnym Dniu Europejczyka będziemy do tego przygotowani na szóstkę!

Naszym anglistom gratulujemy organizacji i rozmachu!

Nieco starsi, szczególnie jeśli są amatorami sportu, pamiętają, jak wielu emocji niegdyś dostarczał - jak heroicznie walczył o każdy rzucony centymetr, jak poprawiał własne, wyśrubowane wyniki, pokonując kontuzje i łamiąc kolejne bariery; niektórzy z pewnością byliby w stanie dokładnie przypomnieć sobie moment, w którym - we wzruszeniu - wsłuchiwali się w "Mazurka Dąbrowskiego", który za jego sprawą rozlegał się na stadionach całego świata, chociażby w Sydney lub Edmonton. Niedawno odwiedził naszą szkołą - żywa, lekkoatletyczna legenda, Szymon Ziółkowski.

Na stole spoczywały sobie, jak gdyby nigdy nic, medale. Wykonane z każdego ze sportowych kruszców - od najcenniejszego, olimpijskiego złota zdobytego w Sydney, aż po brąz z Helsinek. Za każdym z nich kryje się historia pełna wyrzeczeń, bólu, setek godzin treningów, hektolitrów wylanego potu, ale także - a właściwie przede wszystkim - starań, które zaowocowały sportowymi sukcesami i zasłużoną pozycją, satysfakcją i prestiżem. Uczniowie dotykali ich z niespotykanym na co dzień namaszczeniem, jakby wyczuwali tę ich szczególną aurę.

Rosłemu sportowcowi przyglądali się z zainteresowaniem, choć trudno od nich oczekiwać, by znali jego sportowe dossier. Największe emocje wywołało jednak pojawienie się młota, który jest przecież atrybutem Szymona Ziółkowskiego - znalazło się wielu śmiałków, którzy zapragnęli zmierzyć się z jego ciężarem. Jak widać, całkiem nieźle im to poszło, ku ogólnemu aplauzowi i uciesze. Pierwszy krok za naszymi siłaczami - może podążą ścieżką Szymona Ziółkowskiego, który pokazał, jak zwykły chłopak z Poznania mógł przebojem wedrzeć się w lekkoatletyczny świat, na długo pozostając jasną gwiazdą w tym sportowym firmamencie?

Spotkanie zorganizowali przedstawiciele naszej niezastąpionej Rady Rodziców. Dziękujemy!

Dla każdego poznaniaka Czerwiec 1956 roku jest momentem szczególnym, przełomowym. Oto mieszkańcy - mimo świadomości zagrożenia i kosztów, które mogą ponieść - podnoszą głowy (i ręce) przeciwko władzy ludowej. Nawet o tym nie wiedząc rozpoczynają czas wystąpień, które zmienią oblicze tego kraju. Co roku miasto w szczególny sposób upamiętnia te wydarzenia, oddając hołd Matyi, Romkowi Strzałkowskiemu i wszystkim bezimiennym, który brali w nich udział. Szkoła Podstawowa nr 9 również włącza się w te obchody - Niepokorni 56- Eki z Małeki zapraszają.

Praktycznie każdy dzień obfituje w wiele różnych świąt i okazji do celebrowania - gdyby się uprzeć, codziennie można byłoby znaleźć powód, dla którego powinniśmy mieć wolny dzień lub pozwalać sobie na drobne szaleństwa. Ten dzień wydaje się jednak szczególny - po pierwsze jest wezwaniem do stawienia wiosny, która ostatnimi czasy ewidentnie wystawia na próbę naszą cierpliwość. Po drugie - w szkole zawsze wiąże się z okazją do złapania oddechu, bo to w końcu osławiony Dzień Wagarowicza i nawet jeśli przyjdziesz do szkoły, to wiesz, że się nie przepracujesz, bo nikt nie jest aż tak zły, by zapędzać wtedy do jakiegoś wielkiego, intelektualnego wysiłku.

Oczywiste było, że obietnica odpoczynku,  którą przynosi ten dzień, zostanie spełniona - nie wiedzieliśmy jednak, że stanie się on także okazją do włączenia się wielką, wartościową akcję, dopóki tłumnie nie dołączyliśmy do kolorowej, wesołej grupy gromadzającej się u stóp naszego wieszcza przy Placu Mickiewicza. W tym roku postanowiliśmy wesprzeć "Marsz na tak!" organizowany przez Stowarzyszenie Na Tak, już od lat zajmujące się pomocą osobom niepełnosprawnym intelektualnie, w tym osobom z zespołem downa, którzy - jak się dowiedzieliśmy - także obchodzili dziś swoje święto. Poziom energii i ekstatycznej wręcz radości, którą uczestnicy marszu dzielili się ze światem, można byłoby mierzyć w milionach dżuli. Plac Wolności zaroił się od kolorowych motyli z Hospicjum Palium i wielobarwnych chust; słychać było śpiewy i wesołe rozmowy. Obcy sobie ludzie wymieniali się promiennymi uśmiechami, słali sobie serdeczne pozdrowienia. Dla naszych uczniów była to także wielka lekcja otwartości i z pewnością - gdy przyjdzie im zdawać jakiś egzamin - zdadzą go śpiewająco, dokładnie tak samo jak dziś.

Niektórzy myślami byli już przy piątku - snuli weekendowe plany, wyobrażali sobie, jak oddają się błogiemu lenistwu i pełnymi garściami czerpią z uroków wolnego czasu. Inni - wręcz przeciwnie - skupieni byli na tu i teraz. Z namaszczeniem składali w kostkę codzienne ubrania i przywdziewali strój sportowy - podciągali getry, zwinnie wsuwali się w koszulki, najlepiej opatrzone jakimś numerem i znanym nazwiskiem, wiązali kolorowe buty, delikatnie muskając ich czubki już przygotowane do finezyjnych zwodów i pięknych strzałów. 

W szatniach wymieniali się ostatnimi spostrzeżeniami i strategicznymi ustaleniami - kto stoi na bramce, kto zostanie wysunięty na tak zwaną szpicę, no i najtrudniejsza kwestia - kto zacznie mecz od grzania ławy. Emocje zagęściły atmosferę tym bardziej, że sala gimnastyczna prędko wypełniła się zagorzałymi kibicami poszczególnych klas - są transparenty, pompony, trąbki i gwizdki. Choć sędzia nie wskazał jeszcze na środek boiska, co oznaczałoby zaproszenie do gry, to już teraz wiadomo, że każde podanie i próba strzału w światło bramki będzie wzbudzała wśród kibiców wrzenie. Już samo losowanie meczowych par było emocjonujące - niektórzy wyraźnie cieszyli się z tego, kogo przypadek zesłał im jako pierwszego przeciwnika, inni byli wyraźnie poruszeni faktem, że mecz otwarcia może być meczem o wszystko, bo już na wstępie trafił im się najtrudniejszy przeciwnik. Gdy zabrzmiał pierwszy gwizdek i turniej piłki nożnej klas szóstych można było uznać za otwarty, rozpoczęła się wręcz mordercza walka o każdą piłkę i każdy centymetr boiska. Optymizem napawa fakt, że wśród barczystych, silnych chłopców pojawiły się dziewczyny, które na boisku w niczym im nie ustępowały - ofiarnie blokowały strzały, pędziły z piłką obiema flankami boiska, szukały dziur w defensywie i atakowały bramkę przeciwników. Całość turnieju rozegrana została we wspaniałej, sportowej atmosferze, która dla niektórych nosiła znamiona niedalekiego już Mundialu w Rosji - były emocje, nagłe zwroty akcji; był czarny koń, który prawie spłatał figla, były nieoczywiste porażki i wielkie zwycięstwa. Był także wysiłek, starania - czasem płonne; były pojedynki, których przebiegu nie oddawał wynik; były też potyczki rozgrywane zgodnie z oczekiwaniami kibiców i zawodników. Ale przede wszystkim - była sportowa radość. Z udanego dryblingu, strzelonej bramki, z obronionego strzału. Był duch fair-play i joga bonito. Widowisko było oszałamiające!

Na dźwięk słów "fizyka" i "chemia" zdecydowanej części uczniów cierpnie skóra, plecy oblewa zimny pot i zaczynają trząść im się ręcę. Tablica Mendelejewa to początkowo zbiór dziwnych symboli, Newton co prawda z czymś się kojarzy, ale w zasadzie brzmi bardziej jak nazwisko wysokiej klasy koszykarza, a pipeta czy kolba jak mało wyszukane przezwiska. No ogólnie rzecz ujmując - czarna magia.

Uczniowie najczęściej zżymają się, że to wszystko jest takie trudne i niezrozumiałe. Ale gdy usłyszą słowo "eksperyment", "doświadczenia" lub "naukowiec", sytuacja diametralnie się zmienia. Nagle podrywają się do pracy, chcą wszystkiego dotknąć, zmieszać odczynniki (najlepiej, by doprowadziły do jakiegoś niewielkiego, acz efektownego wybuchu!), zachwycają się ich barwami. Są ciekawi, jak to wszystko funkcjonuje, z czego wynika i dlaczego właściwie kwas zawsze trzeba wlewać do wody, a nie odwrotnie. Na chwilę wcielają się w rolę małego Dextera lub Emmetta Lathropa Browna, z chęcią przywdzialiby biały fartuch, gogle ochronne i rozczochraliby sobie włosy, bo to rzecz, po której bezbłędnie można rozpoznać szalonego naukowca. No i właśnie tę niezmienną, niesłabnącą fascynację naukowymi eksperymentami postanowił wykorzystać nasz zespół "umysłów ścisłych" - ku chwale rozpowszechniania wiedzy siły połączyli fizycy, chemicy, biolodzy i zaprosili naszych uczniów do wspólnych doświadczeń. Wybuchów na całe szczęście nie uświadczyliśmu, ale i tak było zjawiskowo! Atmosfera była wręcz elektryzująca - ciekawość sięgała zenitu i potwierdziła się stara, szkolna prawda - najlepiej uczyć się przez doświadczenie, wtedy wiedza sama wchodzi do głowy. A jeśli można jeszcze przy tym coś zadymić lub zaczny iskrzyć... Tym atrakcyjniejsza będzie zabawa!