Dlaczego fenek ma duże uszy, grzechotnik grzechocze swoim ogonem, a człowiek się poci? Po co nam kciuki, a sowom duże oczy? Takie pytania moglibyśmy mnożyć, a odpowiedź na nie jest jedna, choć ona niestety ludzi dzieli. Za wszystko odpowiedzialna jest ewolucja - powolny rozwój, dostosowywanie się do warunków i okoliczności. To jednocześnie najbardziej zagadkowa i fenomenalna forma inteligentnego przystosowywania się.

Jest taki dzień w ciągu roku szkolnego, kiedy nikogo nie dziwi fakt, że po korytarzu sennie snują się uczniowie przyodziani w kolorowe, miękkie piżamy, włóczą za sobą kocyki, poduszki, a w ramionach dumnie dzierżą swoje ulubione przytulanki. Nikt też nie będzie robił sensacji, że jego wychowawczyni tłumaczy ułamki będąc w szlafroku i papilotach. Nawet na ziewanie wszyscy jakoś przymkną oko. Ten dzień to spełnienie skrytych marzeń (także sennych) zarówno uczniów, jak i nauczycieli, którzy każdego dnia toczą heroiczny bój przy porannym wstawaniu, by zdążyć przed pierwszym dzwonkiem stawiającym w pełnej gotowości.

W listopadzie nasi czwartoklasiści są już dużo śmielsi - otrzaskani z nowymi przedmiotami, oswojeni z zupełnie innymi nauczycielami, którzy samowolnie zastąpili ich ukochaną panią, zapoznani z resztą budynku szkoły, dotąd raczej niespenetrowaną. I gdy zaczynają sobie całkiem nieźle radzić na "nowym levelu", wuefiści stawiają przed nimi pierwsze większe, sportowe wyzwanie, no bo Szkolny Turniej Gier i Zabaw Ruchowych, to nie są, drodzy Państwo, żadne przelewki.

Jeśli chcielibyście zdobywać zwycięskie laury w tym sporcie, musielibyście być zwinni, szybcy, zachowywać ciągłą jasność umysłu, przewidywać posunięcia przeciwnika, potrafić skutecznie zamarkować jakiś ruch, który współzawodnika wyprowadzi w pole, który zmusi go do błędu; poza tym to sztuka skupienia i cierpliwości (lata temu odbyła się rozgrywka, podczas której o jeden punkt zawodnicy walczyli dwie godziny i piętnaście minut, a piłka przeleciała nad siatką ponad 10 tysięcy razy!); niektórzy twierdzą, że to brzydsza siostra tenisa ziemnego, ale to zwykła złośliwość, która ma niewiele wspólnego z prawdą.

Stworzyła niepowtarzalną, zabawną postać Korniszonka, z którą dzieci od pierwszego zdania zaczynają się utożsamiać. Cierpliwie i ciekawie wyjaśniła zawiłości historyczne przedstawicieli rodu Piastów - Mieszka, Bezpryma, Kazimierza Odnowiciela i innych dawnych władców naszego kraju. Odtworzyła dzieje dzieci legendarnego, owianego wieloma tajemnicami łódzkiego fabrykanta, Karola Scheiblera, oddającym tym piękny hołd swojemu rodzinnemu miastu.

Są tacy, którzy twierdzą, że lekarstwem na wszystko jest czekolada i zapewne mają rację. Zapewne znajdą się wśród nas także zwolennicy innej teorii - że smutki najskuteczniej leczy pizza, która nie pyta, tylko rozumie. Ale niezależnie od tego, czy Ty, czytelniku, należysz do #teamuczekolada czy #teamupizza, zgodzisz się (idziemy o zakład!), że bez względu na nastrój towarzyszy człowiekowi jeszcze inna rzecz - muzyka!

Chyba każdy pamięta uczucie, które towarzyszy oczekiwaniu na ważny dla nas dzień - tę euforię mieszającą się z radosnym poddenerwowaniem i stresem, czy ten wielki dzień sprosta naszym oczekiwaniom, my oczekiwaniom gości, a goście prezentom. To napięcie odliczania dni, przygotowań, starań. Przypomnijcie sobie którąś z okazji, na której celebrację czekaliście aż tak długo. Wywołajcie z pamięci obrazy dni poprzedzających ją - emocje wracają jak żywe, zaczynają na powrót w nas tętnić, prawda?

We wrześniu dowiedzieliśmy się już, jakie miejsca na Łazarzu są najważniejsze dla najmłodszych - które z nich były anturażem dla pięknych wspomnień, które zachwycają ich swoim wyglądem, które są miejscem najbardziej wymyślnych zabaw. No ale żeby uzyskać pełen obraz, należało jeszcze o zdanie zapytać dorosłych i skonfrontować te dwie wizje - tylko wtedy mogła powstać wielopokoleniowa mapa naszej dzielnicy, której stworzenie od początku było naszym celem.

Świat co prawda myślami jest bardziej przy zbliżających się wielkimi krokami Zimowych Igrzyskach Olimpijskich - kilkanaście wybitnych osobowości miało już zaszczyt prowadzić sztafety biegnące z ogniem olimpijskim, które niebawem całym swym blaskiem zapłonie w PyeongChangu - ale w poniedziałkowy poranek prawdziwe zmagania olimpijskie miały miejsce nie gdzie indziej, jak na Łazarzu.

Młodsi niestrudzenie eksplorowali Łazarz śladami rówieśników, swoich rodziców i dziadków, a starsi - jak to starsi - wypuścili się w miasto i właściwie oblegali je od każdej możliwej strony - czwartoklasiści, niczym ambulans rex, wędrowali po Ostrowie Tumskim, starając się zmierzyć, jak grube były wały zbudowane przez poddanych Mieszka, co przy kościele Najświętszej Marii Panny zmajstrowały czarcie paluchy, a także ile średniowiecznej katedry jest w tej budowli, która do dziś króluje;o nad miastem. Klasy piąte natomiast eksplorowały okolice zamku tego, dzięki któremu Poznań zaczął swe wspaniałe istnietnie, czyli naszego wspaniałego Przemysła. Poznały Ludgardę i jej mrożącą krew w żyłach historię, a może nawet, kto wie, dostrzegły ją gdzieś balansującą w okolicach wysokiej balustrady?

Ta sobota, zgodnie z wieloletnią już tradycją, to dzień szkolnych wycieczek, by ekspolorować mniej lub bardziej znane zakątki Poznania. Młodsze klasy, w związku z naszym projektem dotyczącym wielopokoleniowego Łazarza, odwiedzały miejsca, które w swoim rankingu uznały za najbardziej atrakcyjne. Wybór nie był łatwy, bo Łazarz to klasyczne, nieoczywiste piękno i teren gęsty od miejsc powszechnie uznawanych za ciekawe.

Sztuka - traktowana całościowo - ma jedną zadziwiającą cechę. Powstaje zarówno wtedy, kiedy człowiek jest szczęśliwy, tryska energią, entuzjazmem i radością życia, jak i wtedy, gdy znajduje się na dnie rozpaczy, kiedy pochłania go otchłań smutku, pokonuje go tak pięknie opisany przez Goethego Weltschmerz, kiedy nie widzi nawet iskierki nadziei na lepsze jutro. W obu zupełnie przeciwstawnych stanach powstawały cudowne wiersze, zapierające dech w piersach obrazy, poruszająca muzyka, hipotyzujące tańce.

W zdrowym ciele zdrowy duch! Prawdziwość tego przysłowia potwierdzą rzutccy młodzieńcy o atletycznych sylwetkach, zabiegane panie o - mimo wszystko - smukłej figurze, a także krewki dziadek z któregoś z łazarskich podwórek. Niektórzy całe przez całe lata próbują odkryć tajemnicę długowieczności, a tymczasem sprawa jest prosta - to ruch, to sport!

Podobno najtrudniej docenić jest piękno i wartość tego, co mamy najbliżej, bo szybko staje się to codzienne i zwykłe, przestaje robić na nas wrażenie, rozpalać wyobraźnię, budzić ciekawość. Prawdziwość tej smutnej skądinąd konstatacji z pewnością sprawdza się, kiedy mowa o dzielnicach i miastach, w których żyjemy - oswajamy je z niesamowitą prędkością, gdy codziennie przemierzamy je pieszo, tramwajem, samochodem.

Po wakacjach, czasie totalnego odprężenia i relaksu, gdy często zdarzają nam się chwile błogiego zapomnienia, warto przypomnieć sobie kilka zasad, które mogą sprawić, że na co dzień będziemy choć trochę bezpieczniejsi.

Jak mówili najstarsi Summerowie - życie to dżungla pełna czyhających niebezpieczeństw i prawdę mówiąc - niestety - niewiele od ich czasów się zmieniło. Żeby więc bez uszczerbku na zdrowiu przeżyć w tej dżungli, warto jest posłuchać specjalistów. Dlatego właśnie najmłodszych uczniów naszej szkoły, którzy z cierpliwością samurajów przyswajają sobie umiejętności survivalu, takie jak przechodzenie na odpowiednim świetle i rozpoznawanie podstawowych znaków, odwiedził strażnik miejski - nasz sensej w temacie przetrwania w mieście. Uczniowie osiągnęli tym samym kolejny etap wtajemniczenia i - jesteśmy pewni - będą dużo bezpieczniejsi na drodze!

Jeszcze nie zdążyliśmy zrobić porządnej rozgrzewki przed tym dziesięciomiesięcznym maratonem, a na szkolnych korytarzach już zaczęło się dziać! Zawitała do nas mobilna wystawa fotograficzna, która wzbudziła niemałe zainteresowanie, szczególnie wśród najmłodszych, bo zdjęcia przedstawiały coś, co lubimy najbardziej - zabawy!

Kalendarz był w tym roku na tyle łaskawy, że wakacje trwały jeszcze dłużej niż zwykle, choć - było widać to po Waszych twarzach, zdradził Was uśmiech i to charakterystyczne, radosne poddenerwowanie - wiele z Was nie mogło się doczekać, aż do ich uszu dotrze niesiony szkolnymi korytarzami dźwięk dzwonka. A w szkole - o! Wiele zmian - więcej klas, nowi nauczyciele, inne, groźnie brzmiące przedmioty (fizyka, chemia - na sam dźwięk tych słów można dostać gęsiej skórki!). I tylko jedna rzecz pozostaje niezmienna - od tej pory w szkole rzadko będzie cicho. Witaj, nowy roku szkolny. Bądź dla nas dobry!