W radiu puścili już pierwsze Last Christmas, sklepy są obładowane świątecznymi ozdobami - bombkami, łańcuchami, świecącymi brzuchami Gwiazdorkami, gdzieniegdzie spadł już pierwszy śnieg, co jest niechybnym znakiem, że... IDĄ ŚWIĘTA! A jak święta, to w naszej szkole Szlachetna Paczka.

To będzie nasz wspólny trzeci raz, więc chyba można już nazwać to naszą małą tradycją, prawda? Wobec tego, by tradycji stało się zadość, stworzymy świąteczną paczkę dla pana Józefa!

To słowa, które podczas jednej z hogwartowskich uczt wypowiedział sam Albus Dumbledore i trudno nie przyznać mu racji. Ile razy bywało tak, że przypadkowo zasłyszana gdzieś piosenka idealnie opisywała nasz nastrój? Ile razy to w muzyce - w słowach, w rytmie, znajdowaliśmy uspokojenie i zrozumienie? Jak często się to zdarza - trudno zliczyć. Muzyka towarzyszy człowiekowi od zawsze - w chwilach smutku, dzikiej radości, ekscytacji, rozpaczy. Może wyrazić zdecydowanie więcej niż choćby i tysiąc martwych słów. To zapis historii człowieka, jego emocji, dziejów. Ale może być także świadectwem istnienia całego narodu - jego wzlotów, upadków, cierpień i momentów chwały.

Kto nigdy nie grał w Uno, ten nie zna prawdziwego życia! To te emocje, gdy w drżącej dłoni trzymasz ostatnią kartę, by zaraz wykrzyknąć "uno!" i wznieść ręce w geście triumfu, a przeciwnik siedzący obok Ciebie rzuca na stół kartę, która grzebie Twoje marzenia o zwycięstwie; to to uczucie, gdy dumna_y kładziesz kartę "kolejki" na stole, a każdy z kolejnych graczy ją przebija i karma wraca do Ciebie, tyle że teraz stoisz już pięć lub sześć kolejek. Uno to wspaniała gra karciana, uwielbiana przez wszystkich, którzy zrozumieli jej zasady. A teraz doczekała się pierwszego prawdziwego, szkolnego turnieju!

Zestaw dziesięciu zadań. Długopis, ołówek, przybory. I oni - skupieni, gotowi do intensywnego wysiłku intelektualnego, o czym świadczył ich czujny, bystry wzrok. Podczas 11. Międzyszkolnego Konkrusu Matematycznego nasz szkolny tandem zaprezentował się rewelacyjnie - dzielnie walczyli z niełatwymi łamigłówkami i zajęli trzecie miejsce!

Jak ważną rolę w życiu ludzi, a nawet całych narodów, odgrywa pamięć, chyba nikogo nie trzeba przekonywać. Świadczą o tym liczne aforyzmy o niej traktujące, przemawia za nią historia, literatura, no i przede wszystkim - życiowe doświadczenie. Pamiętać to znaczy szanować, nie popełniać tych samych błędów, doceniać. Właśnie dlatego nasza szkoła wzięła w tym roku udział w akcji Instytutu Pamięci Narodowej "Zapal znicz pamięci", by pokazać, jak ważne jest to, by pielęgnować pamięć o przeszłości - dostrzegając jej blaski, cienie, momenty chwały, ale i jej czarne karty, wiedząc, przed czym ta pamięć i wiedza mają nas uchronić.

Niepodległościowy romantyzm jest oczywiście ważny, ale my przede wszystkim nie zapominamy o pozytywistycznej, codziennej pracy u podstaw, szczególnie tej, która ukierunkowana jest na pomoc potrzebującym. Dlatego - jak co roku zresztą - zaangażowaliśmy się w zbiórkę żywności w ramach Szkolnego Koła PCK.

Ta okrągła, setna rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości zasługuje na dłuższą, porządną, huczną celebrację - zatem świętujemy dłużej, aniżeli przez jeden dzień. Jedną z form tego świętowania, wyrażania wdzięczności i radości z tego, że 100 lat temu Polska znów stała się wolnym krajem, jest składanie życzeń jubilatce. Bo 100 lat to w końcu piękny wiek, prawda?

Co prawda setna rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości przypada w niedzielę, jednak w tym roku w ramach obchodów tego szczególnego święa postanowiliśmy przyłączyć się do akcji MEN "Rekord dla Niepodległej" i tak jak 16 tysięcy innych szkół, o godzinie 11.11, zaśpiewaliśmy cztery zwrotki hymnu w przestrzeni publicznej. Jako miejsce na to szczególne wydarzenie wybraliśmy serce naszej dzielnicy, Rynek Łazarski. Prawie 400 uczniów i uczennic naszej szkoły, razem z nauczycielami, dyrekcją i innymi pracownikami, odświętnie ubrani, skupieni, z kokardami narodowym na piersiach i flagami w dłoniach dumnie odśpiewali "Mazurka Dąbrowskiego". Do śpiewu przyłączali się wzruszeni przechodnie, podziwiając jednocześnie naszą piękną, 11-metrową flagę, którą uczniowie rozwinęli w trakcie śpiewu. Trzeba przyznać, że to wszystko wyglądało bardzo majestetycznie!

No dobrze, żeby nie było, że cudze chwalimy, a swego nie znamy, kultywujemy obce tradycje, a zapominamy o własnych, tak dla równowagi zaraz po halloweenowej dyskotece odtworzyliśmy przebieg uroczystości dziadów, z rozmachem opisanej przez naszego narodowego wieszcza. Nastrój był - no trzeba przyznać - tajemniczy: niewiele światła, jadło i napitek dla zjaw, pajęczyny, po których gdzieniegdzie przemyka pająk. Wszystko, by jak najlepiej odczuć emocje, które musiały towarzyszyć idącym do ciemnej kaplicy ludziom, by spotkali się z guślarzem i wspólnie próbowali pomóc umęczonym, błąkającym się duszom.

Dynie, pajęczyny, pająki, duchy, stwory i potwory - oto co zaludniło naszą na co dzień przyjazną aulę. Aż strach było zaglądać za filary, bo nikt nie wiedział, co zza nich może się wyłonić. Ciemność rozjaśniał jedynie blask świec płonących we wnętrzach złowrogo uśmiechających się dyni. Na szczęście atmosfera raczej grobowa nie była - rozbrzmiewała wesoła muzyka, a zombie i stwory śmiały się w głos. Można było odetchnąć z ulgą!

Wkraczacie do pokoju dziennikarza, który od dłuższego już czasu pracuje nad jedną rzeczą - to temat, który całkiem zaprząta jego wyobraźnię, spędza mu sen z powiek, nurtuje i sprawia, że nie może myśleć o niczym innym. Mężczyzna próbuje odkryć, w jakim mieście podczas powstania wielkopolskiego walczył jego dziadek. Wie na pewno, że jego przodek uczestnicył w tym wielkim zrywie i próbuje znaleźć trop prowadzący do rozwiązania zagadki. Pomagał mu w tym nasz dzielny zespół, który w ekspresowym tempie rozwiązywał kolejne zadania.

Każdy, kto choć raz poznał smak sportowej rywalizacji, poczuł towarzyszące temu emocje i napięcie, wie już, jak trudno później przejść wobec tego obojętnie, bo to wciąga, obezwładnia i chce się tego więcej! A gdy w szranki mają stanąć uczniowie klas z jednego poziomu - o, wtedy dopiero się zaczyna! Treningi, okrzyki bojowe, zagrzewanie do walki, klasowy doping niosący się szkolnymi korytarzami. Nie inaczej było w przypadku tegorocznego Turnieju Dwóch Ogni.

Park, który wyrasta w sercu Łazarza, jest najstarszym ogrodem botanicznym i parkiem publicznym w Poznaniu, ale nie tylko dlatego jest dumą dzielnicy - przede wszystkim, niezmiennie od ponad stu lat, jest azylem w środku betonowej dżungli, miejscem, w którym można odetchnąć i odpocząć po pełnym pogonii dniu wśród miejskiego zgiełku. Lubiany przez uczniów, nie zawsze jest im dobrze znany - dlatego już tradycyjnie czwartoklasiści otrzymują zadanie, w czasie którego mają dogłębnie eksplorować Park Wilsona, tak by poznać jego historię, florę, faunę i przy okazji kilka jego tajemnic.

Przed naszymi ósmoklasistami już niebawem pierwsze arcyważne decyzje, które będą miały niebagatelny wpływ na ich przyszłość, nie tylko tę najbliższą, ale być może także zawodową. Liceum? Technikum? Szkoła branżowa? Co wybrać, by w przyszłości zapewnić sobie stabilną sytuację finansową, lifebalance, satysfakcję, prestiż? Żeby znaleźć odpowiedzi na te niełatwe pytania, ósme klasy wyruszyły na podbój Areny Zawodów.

Dotykowy ekran, nowoczesny design, szybka praca to jej główne, ale nie jedyne przymioty. Od piątku w naszym sekretariacie stoi takie cudo - nazwane już pieszczotliwie mercedesem wśród kserokopiarek, będące darowizną od firmy Spark Deutschland.

Miejsce, w którym w szkole znajduje się kserokopiarka, to miejsce codziennych pielgrzymek nauczycieli, taka nauczycielska Mekka. Udają się do niej tłumy, czasem tworzą kolejki. Przez nauczycieli szczególnie ceniona jako nieodzowna pomoc, bywa zmorą uczniów, bo jednak to dzięki niej właśnie powstają kopie ich prac klasowych czy kart pracy, które później uczniowie muszą skrupulatnie wypełniać. Szczególnie więc doceniamy darowiznę firmy pana Arkadiusza Kaczmarka, który sprawił, że nasza praca z pewnością będzie jeszcze sprawniejsza. Dziękujemy!

Naszą wrześniową tradycją jest szkolny rajd, podczas którego zadaniem uczniów jest eksploracja najbliższej okolicy lub zupełnie nowych, nieznanych miejsc. Przed najmłodszymi postawiono w tym roku nie lada wyzwanie, by niczym najsprawniejsi tropiciele wyruszyli szlakiem patronów ulic, którymi codziennie się przemieszczają. Czy jesteś pewny/a, że znasz te osoby?

Pamiętacie film, w którym Michael Jordan rozgrywał mecz koszykówki ramię w ramię z postaciami z kreskówek Looney Tunes, a stawką tej rozgrywki była wolność animowanych postaci - w przypadku porażki Bugs i spółka mieli stać się atrakcją kosmicznego lunaparku zarządzanego przez gburowatego kosmitę? Pamiętacie wszystkie widowiskowe zagrania, zwroty akcji, tę zaciętą sportową rywalizację obu drużyn? W ostatni wtorek na szkolnym boisku mieliśmy coś podobnego, choć żadnej z drużyn nie groziło uwięzienie jako maskotki w lunaparku (choć byłaby to bardzo ciekawa idea!). W każdym razie - na płycie naszego boiska rozegrał się iście kosmiczny mecz. Ale się działo!

"Zo", bo taki nosiła wojskowy i konspiracyjny pseudonim, była jedyną kobietą wśród cichociemnych, czyli szczegółowo wyselekcjonowanych i wyspecjalizowanych żołnierzy, którzy zostali desantowani do okupowanej Polski, by prowadzić partyzancką walkę z wrogiem i tworzyć w kraju ruch oporu. Brała udział w kampanii wrześniowej, była emisariuszką, walczyła w powstaniu warszawskim. Jej życie to gotowy scenariusz do filmu o Polsce z czasów okupacji, który przebiłby wszelkie dotychczasowe produkcje. Nasi uczniowie mieli ostatnio możliwość, by losy tej niewiarygodnej kobiety poznać dzięki spotkaniu z doktor Katarzyną Minczykowską, autorką biografii "Zo".

Nawet najstarsi i najlepiej zorientowani Łazarzanie nie znają wszystkich tajemnic i uroków tej dzielnicy. Przedzielona na pół ulicą Głogowską rozpościera się między cetrum i Jeżycami, Wildą, Dębcem, Górczynem i Grunwaldem i dalej skrywa wiele tajemnic. By je nieco odkryć, a przy tym dostrzec piękno najbliżej okolicy, powstał cykl spotkań "Przechadzki po Łazarzu", podczas którego przewodnik z grupy PoPoznaniu opowiadał o najpiękniejszych, a czasem nawet nieco zapomnianych miejsc dolnej i górnej części dzielnicy. Nasza szkoła jest w samym jej sercu, nic dziwnego więc, że to tutaj znajdował się finisz obu przechadzek!

Przygotowania już trwają - kompletowanie składów, wybór ustawienia, ustalanie taktyki. To prawie jak powołania do reprezentacji Jerzego Brzęczka, tyle że my mamy wybitniejszego selekcjonera. Wybrani dumnie wypinają pierś, pieczołowicie czyszczą sportowe obuwie, które musi się sprawdzić na tej niełatwej, szkolnej murawie.