Kto drzewiej nie uwielbiał tej gry i choć raz nie pokłócił się z koleżankami i kolegami z podwórka o to, że chce być "matką", ten powinien w kategorii dzieciństwo mieć wpis "niezaliczone". Wystarczyła bowiem jedna piłka, by uszczęśliwić całą zgraję dzieci - oczywiście, że mowa o zabawie w "dwa ognie"! Ale o ile wtedy była to świetna zabawa, tak dzisiaj dodatkowo doszedł tu czynnik rywalizacji, ponieważ uczennice "Dziewiątki" wzięły udział w Międzyszkolnym Turnieju Dwóch Ogni.

Gdyby to chociaż odbywało się na tak zwanej "ziemi niczyjej" - w parku, na boisku... Ale gdzie tam! Wszystko miało miejsce w Szkole Podstawowej nr 69, która na ten jeden dzień stała się naszą ogromną rywalką. No więc mamy mieszankę wybuchową - po pierwsze: emocjonującą grę, wymagającą dużej sprawności, refleksu, strategii, po drugie: "gorący" teren innej szkoły... Co mogło z tego wyjść? No pewnie, że podium!

Dziewczyny były skupione i zdeterminowane. Było widać, że na boisku zostawią pot, a jak będzie trzeba nawet łzy. Nie było to na szczęście potrzebne, jeśli jakiekolwiek łzy się mogły wtedy pojawić, to tylko te szczęścia, w końcu osiągnęły zamierzony cel. Gra była zacięta, ale wyszliśmy z tego obronną ręką. Zawodniczkom i trenerkom gratulujemy!

Jeśli chcielibyście zdobywać zwycięskie laury w tym sporcie, musielibyście być zwinni, szybcy, zachowywać ciągłą jasność umysłu, przewidywać posunięcia przeciwnika, potrafić skutecznie zamarkować jakiś ruch, który współzawodnika wyprowadzi w pole, który zmusi go do błędu; poza tym to sztuka skupienia i cierpliwości (lata temu odbyła się rozgrywka, podczas której o jeden punkt zawodnicy walczyli dwie godziny i piętnaście minut, a piłka przeleciała nad siatką ponad 10 tysięcy razy!); niektórzy twierdzą, że to brzydsza siostra tenisa ziemnego, ale to zwykła złośliwość, która ma niewiele wspólnego z prawdą

Turnieje tenisa stołowego to w naszej szkole tradycja tak stara jak historie o sportowych sukcesach Andrzeja Grubby. Tegoroczny był nie mniej emocjonujący niż zeszłoroczne rozgrywki - był pot i pewnie mogłyby być i łzy, ale że wszystkie zawody odbywają się u nas w duchu fair play, to po odłożeniu rakietek i po umilknięciu dźwięków ostatnich kroków w zawodnikach zostaje jedynie radość i boskie zmęczenie. Emoje udzielają się głównie kibicom, którzy od lat mają swoich faworytów. Każdego roku zdarzają się na szczęście także tak zwane "czarne konie", które uatrakcyjnianją sport od zarania wieków. Zwycięzca jest jednak jak zawsze jeden - piękny duch sportu!

W tym roku zarówno turniej, jak i "pudło" zdominowali chłopcy, ale już rozpoczęliśmy działania, których celem będzie zrobienia większego zamieszania w przyszłym roku... Panowie - drżyjcie!

Można snuć sobie plany na przyszłość, marzyć o ulepieniu zimą bałwana, wyjeździe nad morze, podbiciu świata - prawda jest jednak taka, że wszystko może (nomen omen) spalić na panewce. Ekolodzy biją na alarm, naukowcy chwytają się za głowy - już za chwilę, jeśli nic z tym nie zrobimy, świat stanie na głowie: o bałwanach będziemy słyszeli tylko w opowieściach rodziców, morze może będzie, ale w sumie nikt nie wie gdzie. Dlatego stawiamy na klimat!

Najmłodsi uczestniczyli więc w EKOLEKCJACH, które okazały się zwięzłym tutorialem, jak pomóc naszej planecie przetrwać. Okazało się, że nie wymaga to wielkich gestów, darcia szat, filmowego poświęcenia jak lot w kosmos, by zniszczyć nadlatującą asteroidę - to codzienna dbałość o drobnostki, jak segregowanie świeci, ograniczenie użycia plastiku, oszczędzanie wody.

Słuchali z zaciekawieniem, pewnie nie do końca wiedząc, że (patos jest celowy) tu się właśnie ważą losy ich przyszłości. Ale jest nadzieja, że oni - wyedukowani, wrażliwi na piękno przyrody - zapewnią Ziemi jeszcze kilkanaście lat sprawnego funkcjonowania. Bez obaw jednak - katastroficznych nastrojów nie było, dekadencja i defetyzm zostały za drzwiami, oni skupili się na pracy i zabawie, w końcu jesienne rysunki same się nie zrobią!

To prawda stara jak świat, że nie samą nauką człowiek żyje, że potrzebna jest mu rozrywka, odpoczynek i - nawet! - odrobina szaleństwa. Hołdując zasadzie szukania złotego środka przenieśliśmy się ostatnio o cztery dekady wstecz i w rytmie największych przebojów odpoczywaliśmy po szkolnych trudach.

Madonna, Backstreet Boys, Britney Spears, ABBA - szkolna aula nigdy wcześniej nie słyszała tak zacnych przebojów. Ale że postanowiliśmy oddać atmosferę tamtych wspaniałych lat nie tylko w kontekście muzycznym, pojawiło się też wiele wspaniałych stylizacji, które skupiły się nawet na drobiazgach - i tak przewijały się po naszych korytarzach osoby wystrojone we wszystko, co dla lat 80. charakterystyczne - od dzwonów i kwiecistych koszul, przez świecące kurtki, aż po fryzury i makijaż! Wehikuł czasu zadziałał perfekcyjnie.

Muzyka jest uniwersalnym językiem - działa ponad podziałami czasowymi. Nasi uczniowie, nawet ci najmłodsi, rewelacyjnie czuli się w tych rytmach. Co więcej - często sobie podśpiewywali, zatem lekcję edukacji muzycznej mamy odhaczoną!

Kim zostanę w przyszłości? Prawdopodobnie tylko dzieci nie mają problemu z odpowiedzią na to pytanie - one zawsze wiedzą, że będą policjantem, strażakiem, lekarką, milionerem, jutuberem; że będą ratować świat od zła, nudy, przestępców; że najlepszy życiowy wybór to praca astronauty albo archeologa (kto nie chciał być archeologiem, niech pierwszy rzuci kamień!). Za to ósmoklasiści, którzy całkiem na poważnie mają na nie odpowiedzieć, przeżywają chwile wahania, rozważają wiele opcji i szukają różnych rozwiązań. Dlatego też takie wydarzenia jak Noc Zawodowców cieszą się sporym zainteresowaniem.

Podczas kolejnej edycji Nocy Zawodowców, zapoznając się z obszerną ofertą szkół, można było choć część wątpliwości rozwiać - zobaczyć, jak wygląda kształcenie strażaków, budowlańców, fotografów. Na własnej skórze (plecach dokładniej) można było poczuć trudy związane z ich pracą, ale i zobaczyć, jak to robią zawodowcy! Przekonani o swoich sprawnościach manualnych mogli podjąć wyzwanie ulepienia chałki czy wyrobienia kajzerki, podźwignięciu całego strażackiego runsztunku, zobaczenia materiałów, na jakich pracują mechanicy czy stolarze.

Jedno jest pewne - kształcenie zawodowe to kosmos możliwości (co ewidentnie symbolizuje srebrny kombinezon uwieczniony na zdjęciu!). Trzymamy kciuki za same dobre wybory!

Tradycji musiało stać się zadość! Jeden z wrześniowych weekendów od lat przeznaczamy na poznawanie Poznania, eksplorowanie jego najróżniejszych zakątków, poznawanie historii i odkrywanie tajemnic. Tym razem udało nam się w dwójnasób połączyć przyjemne z pożytecznym - nie tylko całkowicie przedpremierowo zobaczyliśmy ruiny Fortu V, ale pomogliśmy go gruntownie posprzątać!

Poznań był kiedyś twierdzą - poznaniacy niezbyt dobrze wspominają tę część historii miasta, ale nie da się ukryć, że to część istotna. Do dziś w lasach i parkach (Cytadela!) można spotkać pozostałości po fortach, które niczym pierścień otaczały miasto. Niektóre z nich są w opłakanym stanie, ale na szczęście znaleźli się pasjonaci, którzy postanowili przywrócić te miejsca mieszkańcom - tworząc tam muzea, przestrzenie dla wielbicieli wspinaczki, urbexu czy historii.

Wybraliśmy się do Fortu V - idąc jedną z wielu leśnych ścieżek nie spodziewaliśmy się, co zobaczymy. Drzewa skrzętnie skrywały całkiem dobrze zachowane pozostałości - kaponiery, schrony czy baterie przeciwlotnicze. Schodząc do ciemnych podziemi fortu mogliśmy poczuć niewiarygodną atmosferę tego miejsca, w czym dodatkowo pomagały nam opowieści najlepszego z możliwych przewodników - pana Sebastiana, który razem z grupą przyjaciół opiekuje się tym miejscem. A później ruszyliśmy do akcji! Wyposażeni w rękawiczki i worki skrupulatnie posprzątaliśmy teren fortu (i zupełnie nikt nie migał się od pracy!).

Było pożytecznie i odkrywczo - a to połączenie, które lubimy najbardziej!

Nim jednak po szkolnych korytarzach rozbrzmiał pierwszy dzwonek, w pocie czoła szykowaliśmy dla uczniów małą niespodziankę - nieco rozświetliliśmy miejsca, która mijają codziennie, wędrując po szkole w poszukiwaniu sal. Motyw był im dobrze znany - to w końcu postaci i styl rodem z Minecrafta!

Efekt finalny był zaskakujący, ale najwięcej uwagi należałoby poświęcić raczej wszystkiemu, co poprzedziło jego prezentację - a historia sięga już ubiegłorocznych ferii, kiedy to grupa nieustraszonych (w końcu paradowanie po rusztowaniu to wyzwanie!), pracowitych (wszystko działo się w dni wolne od szkoły) dziewczyn oczyściła ściany z kurzu wiekuistego, który siłą rzeczy pokrywał klatkę schodową. Kluczową jednak rolę odegrał plastyczny kunszt pana Sysło, który skrupulatnie, przy użyciu długiej linijki skradzionej matematykom, naszkicował to, co obecnie zdobi ściany; to on sprawił, że obrazki sprawiają wrażenie, jakby były w 3D (co wcale nie było łatwe, bo tłumaczenie laikom, jak odpowiednio mieszać i dobierać farby wymagało dużej cierpliwości).

Ostatnie dni wakacji upłynęły nam więc pod znakiem błękitnego topazu i realizowania wspólnej inicjatywy. Uprzedzamy - to nie koniec, mamy ochotę na znacznie więcej! Ale z pewnością zmajstrujemy coś na większą skalę... Stay tuned!

Nawet dla weteranów, doświadczonych szkolnych zawodników dzień rozpoczęcia roku szkolnego jest ważną chwilą. To właśnie wtedy bacznym okiem taksują, czy w szkole pod ich nieobecność cokolwiek się zmieniło, ze źle skrywaną satysfakcją przyjmują komplementy nauczycieli ("ale urosłeś!"), no i prezentują wyćwiczone wzdychanie nad planem ("ech, tyle godzin!"). A co powiedzieć mają pierwszaki, które dopiero zaczynają swoją drogę po meandrach edukacji?

Na szczęście dzielnie i tłumnie wspierają ich rodzice i dziadkowie. Czasem nawet starsze rodzeństwo kibicuje zza szkolnego filara, cały czas w trybie czujności, gdyby jednak należałoby w czymś młodzikowi pomóc. Ale pierwszy dzień to poważna sprawa - wszyscy są tak odświętnie ubrani, w tłumie dostrzega się dużo nowych, podobnie przestraszonych twarzy, no i trzeba jeszcze trzymać fason, gdy jest się pasowanym na ucznia!

W tym roku w grono naszych uczniów przyjęliśmy kolejnych huncwotów - mamy nadzieję, że prędko oswoją się z nowym miejscem, a z pierwszego dnia szkoły będą mieli same dobre wspomnienia!

Już za chwilę pierwszy dzwonek, przygotujcie cały szkolny rynsztunek. Do zobaczenia!

Już niebawem wakacje! W tym roku zakończenie wyjątkowo odbędzie się w środę, a nie w piątek, jak to do tej pory bywało. Poniżej dokłady rozkład jazdy na ten dzień!

Godziny uroczystości zakończenia roku szkolnego:

- klasy I-III - godzina 9.30, sala gimnastyczna,

- klasy IV-VII - godzina 11.00, sala gimnastyczna,

- klasy VIII - godzina 8.00, aula szkolna.

 

Podsumowanie roku szkolnego dla oddziałów przedszkolnych odbędzie się we wtorek, 18.06.2019 roku w auli szkolnej (przed i po zakończeniu uroczystości zajęcia zgodnie z planem).

 

W środę 19.06.2019 roku szkoła zapewnia opiekę dzieciom z oddziałów przedszkolnych w stałych godzinach.

Czy w jeden dzień da się odbyć podróż od najmniejszego kraju Unii Europejskiej, urokliwej Malty aż po królową serów, stolicę mody - Francję? Czy to możliwe, by w ciągu kilku godzin zobaczyć tańczących belgijkę i skosztować irlandzkich przysmaków? Oczywiście, że tak, bo Dzień Europejczyka to okazja, by poznać nawet najodleglejsze zakątki Europy, poznać ich zapachy i smaki, a przy okazji zdobyć wiedzę, która przyszłym globtrotterom na pewno się przyda!

Kawalerowie maltańscy, Holenderka w pięknym, tradycyjnym stroju i modelka, która sprawia wrażenie, że właśnie zeszła z paryskiego wybiegu w jednym pomieszczeniu? Dlaczego nie! To najlepsi przewodnicy w ciekawej, choć niełatwej podróży przez europejski kontynent - to oni z gracją, powabem i profesjonalizmem opowiadali o tradycji swoich państw, zdradzali nam tajniki kuchni czy raczyli ciekawostkami, których mogliby pozazdrościć zawodowi piloci. Dzięki nim mogliśmy odbyć niesamowitą podróż po Starej Damie Europie, poznać tradycje dotąd nieznane, wzbogacić kraje o sąsiadach zza miedzy, ale i tych, od których dzielą nas tysiące kilometrów.

Gdybyśmy dziś mieli wybrać się w wielkie turnee po kontynencie, bylibyśmy już nieco do niego przygotowani - może więc czas na jakąś małą podróż?

Wakacje to czas odpoczynku i zabawy - zachęcamy więc do udziału w półkoloniach, podczas których zapewnimy i jedno, i drugie! Więcej informacji uzyskają Państwo po kliknięciu "czytaj więcej".

W dniach 1-5.07.2019 r. na terenie szkoły zorganizowane zostaną półkolonie dla uczniów klas I-III (8 godzin dziennie, 2 posiłki: śniadania i obiad). Koszt półkolonii dla jednego dziecka: 440 zł, z czego 100 zł to koszt, który ponoszą rodzice, a 340 zł to dopłata miasta.

Zgłoszenia przyjmowane będą w sekretariacie szkoły. Decyduje kolejność zgłoszeń. Warunki udziału dziecka:

- rodzice - mieszkańcy Poznania, rozliczają podatek w Poznaniu (wymagane oświadczenie obojga rodziców)

- wpłata za udział dziecka w wypoczynku - 100 zł na konto Miasta Poznania

- do szkoły rodzice dostarczają potwierdzenie wpłaty.

 

Dokumenty dla Rodziców:

- regulamin półkolonii

- karta kwalifikacyjna

- wzór oświadczenia

To miejsca, w których czas się zatrzymał. Krocząc - koniecznie ostrożnie - po wnętrzach dawnych fortyfikacji, na każdym kroku czuć oddech historii. Mroczności temu miejscu dodają czające się w zakamarkach nietoperze, będące zresztą pod ścisłą ochroną. Międzyrzecki Rejon Umocnień okazał się idealnym miejscem do majowej eksploracji - najpierw labiryntów tajemnych, ciasnych przejść, a później niesamowitych terenów Łagowa.

Grupa śmiałków postanowiła, że w jeden z pięknych, majowych poniedziałków wyruszy w podróż - zarówno w czasie i przestrzeni - i uda się w okolice Międzyrzecza, by odkryć wszystkie tajemnice umocnień wzniesionych przez Niemców w czasie II wojny światowej. A że fortyfikacje skrywają wiele sekretów to pewne jak fakt, że wszystkie zarumienione kiełbaski ze zdjęć znalazły swój koniec w brzuchach tych małych obieżyświatów. Sieć podziemnych korytarzy penetrujących te rejony wynosi prawie 35 kilometrów i tym samym jest jednym z największych tego rodzaju obiektów na świecie! Wiadomo - jeśli już schodzić pod ziemię, to trzeba zrobić to w miejscu godnym takiego trudu. Najuważniejsi i najodważniejsi mocno wypatrywali obiecanych nietoperzy (fortyfikacje stanowią dla nich rezerwat), ci nieco mniej śmielsi też to robili, ale z innych powodów ;) A później, żeby zrekompensować wszystkim wysiłek wędrówki przez małe, ciemne korytarze, wycieczkowicze powędrowali do Łagowa, gdzie mogli podziwiać jeziora, lasy, łąki i cieszyć się wolną, otwartą przestrzenią. Mówią, że było pięknie (i smacznie!).

Moment, w którym musimy jej użyć, przychodzi czasem nieoczekiwanie - podczas spaceru, zakupów, wycieczki rowerowej, w spokojne niedzielne popołudnie w domu. Nie da się przewidzieć okoliczności, gdy będzie potrzebna. Może okazać się, że będziesz tym szczęściarzem, któremu nie przyda się nigdy, może jednak się okazać, że w Twoich rękach na tych kilka minut spoczywać będzie czyjeś życie. Dlatego właśnie w naszej szkole regularnie odbywają się szkolenia z pierwszej pomocy przedmedycznej.

Może nam się wydawać, że od ratowania życia jest ktoś inny - lekarz, ratownik, pielęgniarka. Co jednak, jeśli wypadek zdarzy się w miejscu, w którym żadnego z nich nie będzie, a człowiekowi będzie potrzebna natychmiastowa pomoc? Wtedy do akcji musimy wkroczyć my, cali opanowani, będący w pełni świadomi, co należy zrobić - jak wygląda pozycja boczna bezpieczna, jak zadbać o własne bezpieczeństwo, jak zareagować, gdy oddech poszkodowanego słabnie albo w ogóle zanika - ile w końcu trzeba zrobić tych uciśnięć, ile wdechów, jak długo prowadzić akcję ratunkową. Regularne szkolenia dla dzieci, młodzieży i nauczycieli, gruntowna w tym temacie edukacja - na to stawiamy, by móc czuć się bezpiecznie ze świadomością, że w pobliżu będzie ktoś, to w takiej sytuacji nam pomoże.

Uczniowie podejmowali wyzwanie udzielenia pierwszej pomocy przedmedycznej i musimy przyznać, że całkiem nieźle im szło! Wygląda nawet na to, że być może w gronie siódmoklasistów znajduje się chociaż jeden przyszły ratownik medyczny :) Możecie czuć się z nami bezpiecznie!

Wiosna to cudowne poranki, gdy słońce wstaje prędzej od Ciebie i nim zdążysz wyściubić nos z domu, ono zdąży przyjemnie ogrzać ziemię. Wiosna to bzy, konwalie i buchająca zewsząd zieleń. Wiosna to też rozbrzmiewające coraz śmielej ptaki i żaby, rozpoczynające swój radosny koncert. Taki jak ten nasz!

Gdyby wiosna była muzyką, byłaby wszystkimi utworami, które pozwalają Ci odpocząć po ciężkim dniu. Gdybyśmy mieli wymienić dźwięki w jej gamie, byłyby to: rechot żab, świergot ptaków, szum wiatru w koronach drzew, trzask gałązki łamanej pod butem. Wszyscy znamy te przeboje, to muzyka uniwersalna, ponadczasowa. O wiosennej muzyce i zwyczajach usłyszeliśmy całkiem dużo podczas kolejnego szkolnego koncertu - z czego się one wywodzą i dlaczego do dziś je kultywujemy. Nawet gdyby wszystko dookoła przeczyło wiośnie - po tym koncercie byliśmy pewni, że jest i porządnie wokół nas hula!

21. marca to dla nas - pewnie przede wszystkim - dzień rozpoczęcia kalendarzowej wiosny. Z tym dniem wiążemy rożne nadzieje - że coś na wiosnę zmienimy, że się zakochamy, że ktoś zakocha się w nas. Ale 21. marca to od dawna już World Down Syndrome Day, czyli Dzień Osób z Zespołem Downa. Jego symbolem stały się dwie różne skarpety. To niby dlatego, że to taki zgrabny follow-up do tego dodatkowego, niepasującego chromosomu. My mamy jednak nieco inną interpretację!

Tak naprawdę może chodzić o coś innego - już Leopold Tyrmand wysuwał postulat "skarpetki wiele mówiącej, barwnej i optymistycznej", bo "ludzie szlachetni, pogodni i mądrzy hedoniści dbają o swoje skarpetki, nie bacząc na to, że przeznaczenie skarpetki jest raczej przyziemne". Może o to właśnie chodzi? Żebyśmy potrafili być tak pogodni i radośni jak ci, dla których te dwie różne skarpety zakładamy?
 

To ważne - by pokazwać dzeciom świat takim, jakim on w istocie jest - totalnie różnorodnym, totalnie zadziwiającym. Dlatego kolejny raz braliśmy udział w poznańskim Marszu na tak i ekstra chromosomem przywitaliśmy wiosnę!

Od momentu, gdy w szkole gruchnęła wieść, że ukoronowaniem projektu "Jesteś tym, co jesz" będzie siatkarskie starcie uczniów i nauczycieli, na korytarzach zapanował rwetes, właściwie taki sam po obu stronach tej niewidzialnej barykady - w końcu od ubiegłorocznego meczu piłarskiego czekaliśmy na podobne emocje, które towarzyszą tej niecodziennej rywalizacji, na te rzadko spotykane widoki, że oto zawsze spokojny, charakeryzujący się minimalizmem ruchów nauczyciel biega, skacze i na dodatek robi to imponująco dobrze, że zawsze na lekcjach spokojny uczeń zmienia się nagle w króla parkietu, boiskowego czarodzieja, który potrafiłby porwać do walki nawet najbardziej ospałych ancymonków. I tym razem się nie zawiedliśmy!

Składy kompletowane były przez blisko tydzień. Co chwilę do przeciwnego obozu wysyłano zwiadowcę, którego celem było wydębienie informacji, kto zasila drużynę przeciwników. Na korytarzach posyłano sobie prowokujące spojrzenia, mówiące: "na boisku się z Wami rozprawimy" albo "nauczcie się loser dance, bo bardzo Wam się przyda". Aż nadszedł dzień konfrontacji - atakujący upewniali się, że ich boiskowe "armaty" są naładowane, słynący z pełnych poświęceń obron przygotowali na nie swoje kolana. Wszyscy w skupieniu się rozgrzali, by na parkiecie dać z siebie wszystko. I tak w istocie się działo - mecze były naprawdę widowiskowe i momentami stawały się niewiarygodnym widowiskiem. I choć było w nich wiele emocji, wszyscy gracze - w duchu fair-play - podali sobie dłonie i przyjacielsko poklepali się po plecach. To był festiwal pięknych zagrań, kiksów w kluczowych momentach, atomowych serwów, wybuchów radości i przede wszystkim - głośnego, żarliwego wręcz dopingu.

Emocje sięgały zenitu i zgodnie postanowiliśmy - musimy to niedługo powtórzyć!

No to przyznawać się, kto po weekendzie jest pół-człowiekiem, a pół-hamburgerem? Albo pół-serniczkiem, pół-pizzą, pół-pączusiem? Właśnie, tu do głosu dochodzą nasze małe grzeszki. Na szczęście mamy w szkole czujnych wuefistów, którzy przychodzą z ratunkiem - wiedzą na temat tego, co codziennie jemy i pijemy, by nieść ukojenie dla naszych ciał, no i dusz, bo stare sumeryjskie przysłowie nie bez powodu łączy jedno z drugim. A żeby zdobyć tę cenną wiedzę, wszystkie klasy musiały wykonać zadanie - wcale niełatwe, no ale my lubimy wyzwania!

Niektórzy mieli wcielić się w rolę pijarowców zdrowego trybu życia i jak najlepiej je zareklamować - stąd wspaniałe, kolorowe plakaty obok których nikt - nawet człowiek, który w poprzednim wcieleniu był leniwcem - nie przeszedłby obojętnie, tylko od razu zaczął biegać, skakać, latać i pływać! Ale żeby za szybko nie stracił energii, powinien wiedzieć, jakie produkty spożywać częściej, a których unikać - no więc cyk, kolejne klasy miały za zadanie stworzyć piramidę żywieniową, pełniącą funkcję wskazówki, latarnii morskiej dla pragnących zdrowo się odżywiać. Ósmoklasiści natomiast stali się specjalistami od jadłospisów - moglibyście ich teraz obudzić w środku nocy i zapytać o zapotrzebowanie kaloryczne nastolatka, a oni wyśpiewaliby Wam to niczym "Tamagochci" albo inny hit.

Te wszystkie działania miały skłonić do jednego - by trzymać formę zawsze, niezależnie od pory roku. Bo warto!

Wybrali drużyny, wdziali sportowe stroje, rozgrzali swoje prawie stalowe mięśnie. Stanęli na linii, wymienili kurtuazyjne uściski dłoni, choć wiedzieli, że za chwilę międzyklasowe przyjaźnie zostaną zawieszone, bo na boisku zacznie się - co prawda w sportowym duchu, ale mimo wszystko - rywalizacja. O prym, o tytuł, o puchar. A jak takie rzeczy wchodzę w grę, no to żarty odstawiamy na bok.

A tak naprawdę było zupełnie inaczej - choć ósmoklasiści wiedzieli, że rywalizują o miejsce na tak zwanym pudle, wcale nie zamierzali walczyć na boisku na przysłowiowe śmierć i życie. Podeszli do tego z dystansem i uśmiechem - wycisnęli z siebie na boisku siódme poty, ale zrobili to bawiąc się sportem. Zafundowali nam przy tym wspaniałe widowisko, pełne efektownych obron, atomowych wręcz ataków, no i - jak to bywa - zabawnych kiksów, które turniejowi dodały tylko smaczków.

Triumfatorami okazała się klasa 8a, a pozostałe miejsca na podium przypadły klasom 8d i 8b. Tymi sportowymi emocjami moglibyśmy obdzielić kilka wielkich imprez sportowych!