1. W związku z przerwą w zajęciach nauczyciele będą kontaktować się z Państwem lub Państwa dziećmi poprzez dziennik elektroniczny Librus. Celem kontaktu będzie podawanie zadań, jakie powinni wykonać uczniowie. Nauczyciele będą również udzielali wsparcia w przypadku problemów z ich wykonaniem. Wyczekujcie więc Państwo informacji. Prosimy o zadbanie, by czas ten spędzić w domu - spokojnie i owocnie.

2. Tylko spokój może nas uratować. No i mycie rąk, wiadomo. Nikt nie wie, kto to powiedział, ale wiemy już, że był geniuszem. To znaczy chodzi o to pierwsze zdanie, bo drugie powtarzają wszyscy, od mamy, przez panią dyrektor Sanepidu ze Słubic, aż po fejsbuka, więc coś w tym musi być.

3. Prosimy pamiętać, że najbliższe dwa tygodnie to nie powtórka z ferii. Mówił o tym Minister Zdrowia Łukasz Szumowski - ten czas należy traktować jako kwarantannę społeczeństwa. We Włoszech młodzi ludzie po zamknięciu szkół spotykali się w klubach, a efekt jest Państwu znany.

Źródło grafiki: Stacja Komunikacja: Agata Górska

Szanowni Państwo,

zgodnie z informacjami, które otrzymali Państwo za pośrednictwem dziennika elektronicznego, od 11 do 24 marca 2020 r. wszystkie zajęcia dydaktyczne i opiekuńczo-wychowawcze są zawieszone (nie pracuje świetlica i oddział przedszkolny).

Informacja dla korzystających z posiłków na terenie szkoły: śniadania i obiady będą wydawane na wynos w godzinach od 11.00 do 14.00 przy wejściu do kuchni od strony boiska.

Znacie te wszystkie popularne programy jak "Nasz nowy dom" albo "Dom nie do poznania", prawda? Schemat programu jest prosty - wielka ekipa remontowo-budowlana razem z charyzmatyczną prowadzącą (jakaś pani Dowbor albo pani Szelągowska) odnajdują rodzinę, której największym marzeniem jest nowy dom. Rodzina wyprawiana jest na krótki wyjazd, podczas którego ich lokum zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Po powrocie leją się ich łzy czyste, rzęsiste. W tych łzach tonie rodzina i widzowie, czasem nawet prowadząca na chwilę zapomni o swej charyzmie i otrze rękawem (oczywiście ukradkiem ten moment złapie kamera) łzę wzruszenia. No i niby można szukać takich historii w telewizji, skacząc po programach, ale po co, skoro mamy taką (a nawet lepszą) tu, u nas?

A było tak. Klub służył szkole wiele lat. Legenda miejska głosi, że początki jego historii sięgają czasów, gdy pani Banach była licealistką, więc pewne jest, że jednemu człowiekowi nie starczyłoby palców u dwóch dłoni, żeby to zliczyć. Możecie więc sobie wyobrazić, że w 2019 roku czasy świetności miał już za sobą (nie to co wspomniana pani Banach). Mieliśmy tam wilgoć, odpadające ściany, za to dla równowagi gdzieniegdzie podnosiła się podłoga. Oświetlenie nie sprzyjało pochylaniu się nad meandrami matematyki czy języka angielskiego. A mimo to do Klubu ustawiały się kolejki - od początku września wyczekujące informacji, że zaczynają się zajęcia.

W listopadzie huknęła wieść, że znaleziono ludzi, którzy mieli ochotę zrobić coś niczym panie Dowbor i Szelągowska razem wzięte, taki odcinek specjalny ich programów, coś jak "Nasz nowy Klub nie do poznania" (taki na pewno nosiłby tytuł, a czołówkę do niego śpiewałby Krzysztof Krawczyk) w naszej szkole. Prace profesjonalnie rozplanowano, w końcu wszystkiemu patronowała IKEA, zebrano wyspecjalizowaną jednostkę do zadań specjalnych i zaczęła się zabawa.

Jak przebiegała i jaki był bilans tych zmagań - opowiemy w następnym poście, no bo i tak już przekroczyliśmy limit literek i Mark marszczy na to czoło, że nie umiemy w fejsbuka. Pokażemy Wam za to jak Klub wyglądał przed i po, tak na zachętę. Niebawem garść ciekawostek. Wiemy, że czekacie!

Rodzicu Pierwszaka! Wiemy, że choć w kalendarzu dopiero zaczął się luty, Państwo już myślami są przy pierwszych dniach września, gdy Wasza pociecha, Wasz skarb rozpocznie swoją edukacyjną przygodę. Zdajemy sobie sprawę, że chcą Państwo, by przebywali w miejscu bezpiecznym i przyjaznym. Zapraszamy więc do zapoznania z ofertą naszej szkoły! Już 24-go lutego o godzinie 18.30 odbędą się Drzwi Otwarte, podczas których będą Państwo mieli okazję poznać nas bliżej.

24-go lutego będą mogli Państwo - razem z dziećmi - obejrzeć budynek szkoły, poznać jego infrastrukturę oraz nauczycieli klas I-III. Zobaczcie, jak nasza szkoła wygląda od środka - gwarantujemy, że będziecie chcieli tu wrócić!

Jeśli za polski sport narodowy uznaje się piłkę nożną, to naszym szkolnym zdecydowanie jest siatkówka. Nic nie dzieje się jednak bez przyczyny - za popularnością tej dyscypliny sportowej stoją w końcu nasi niezrównani wuefiści, których pojawienie się na parkiecie zawsze wzbudza euforię, ekscytację i owacje. Nie ma więc nic dziwnego w tym, że i nasi uczniowie szczerze pokochali dyscyplinę Gruszki, Kurka, Kłosa, Papke i Gołasia.

Kiedy nasze uczennice usłyszały o Łazarskim Turnieju Piłki Siatkowej nawet przez ułamek sekundy nie zastanawiały się, czy podejmą to wyzwanie - rzecz była oczywista. Teraz należało jedynie odpowiednio wytrwale ćwiczyć każdy element gry - zagrywkę, odbiór, atak i opracować strategię. Nad wszystkim czuwali nasi trenerzy, pod których okiem dziewczyny poczyniły niesamowity progres, dzięki czemu na boisko wchodziły z pewnością i radością. Było wiele widowiskowych zagrań, obron pełnych poświęcenia i - przede wszystkim - niewiarygodnej radości z gry. Naszym reprezentantkom dziękujemy - dałyście z siebie wszystko!

Co prawda w Wielkopolsce kopalni należałoby raczej ze świecą szukać (są trzy, a jedna sławna, tyle że wydobywa się w niej sól), ale w kraju, w którym węgiel określano niegdyś jako "czarne złoto" należałoby jednak wiedzieć, dlaczego 4. grudnia nadal jest ważnym dniem, a na południu kraju sporo ludzi w czarnym umundurowaniu i z galowym czako na głowie hucznie świętuje, głównie przy akompaniamencie orkiesty dętej.

Dlatego właśnie nasi najmłodsi uczniowie tłumnie zgromadziwszy się w jednej z sal z uwagą wsłuchiwali się w opowieści o dzielnych ludziach, który każdego dnia odważnie zjeżdżali do rozgrzanego, dalej niezbadanego brzucha ziemi, żeby korzystać z obfitości jego wnętrzności. Poznali górnicze zwyczaje (jak ich tradycyjne pozdrowienie "Szczęść Boże"), mieli okazję przyjrzeć się częściom ich mundurów, no i przede wszystkim poznali trudy i znoje ich pracy. Barbórka była pretekstem do tego, by poznać jeden z zawodów, na którym budowana była przebrzmiała już potęga Śląska.

Liczba pytań, które zadawali i skupienie, w jakich wysłuchiwali odpowiedzi ewidentnie wskazuje, że mimo powolnego odchodzenia w przeszłość, zawód górnika zawsze będzie wzbudzał szacunek i podziw.

O depresji - na szczęście - pisze i mówi się coraz częściej, przystępniej i głośniej. Także w szkołach. To, zupełnie bez cienia przesady, mały krok dla człowieka, ale wielki krok dla ludzkości - bo pozwala obłaskawić nieco tę poważną, coraz bardziej powszechną i podstępną chorobę, którą nie bez przyczyny nazywa się złodziejem dzieci; ten niby niepozorny krok pozwala zdjąć z depresji społeczne piętno, wyciągnąć ją z niebytu rozmów. U nas zadbały o to ósmoklasistki, od podstaw przygotowując (pod wspierającym okiem pani psycholog) zajęcia związane z depresją.

Statystyki są nieubłagane i zatrważające - zaburzenia depresyjne mogą występować u prawie 20% nastolatków. Oznacza to, że być może co piąta osoba mijana przez nas na korytarzu może borykać się z problemami, który ją przytłaczają, przewyższają i bardzo często są źródłem myśli samobójczych. Oznacza to, że być może co piąta osoba nie akceptuje siebie.

Coraz częstsza i poważniejsza obecność tego tematu w szkole może zmienić tę sytuację, może sprawić, że większa liczba osób odnajdzie odpowiednią pomoc - u szkolnego psychologa, nauczyciela, zaufanego dorosłego. Cieszymy się, że w naszej szkole młodzież sama wychodzi z tą inicjatywą - a my wsłuchujemy się w ich głos.

Czy wiesz, jak porównać masę jaja strusia z masą jaja kury albo obliczyć, czy kantor "Pik" korzystnie wymienił Ci funty brytyjskie na dolary? Czy wiesz, jaką wartością kodowany jest jeden bit informacji? Bo nasi uczniowie musieli wiedzieć, gdy główkowali nad zadaniami w ramach II Międzyszkolnego Konkursu Matematycznego pod patronatem Rady Osiedla św. Łazarz. Uczestnicy tych zmagań podeszli do tematu z należytą powagą i namaszczeniem, w końcu królowej nauk należy okazać szacunek!

Jak widać - taka postawa się opłaciła, bo panowie po niełatwych (i jak to z matematyką bywa - nierównych!) bojach szturmem zajęli drugie miejsce. Żeby wyłonić zwycięzców potrzebna była aż dogrywka, ale nasi siódmoklasiści nie dali za wygraną i podjęli i tę rękawicę. Teraz zupełnie niestraszne jest im obliczanie powierzchni balkonów czy tworzenie profesjonalnych zestawień kosztów wypożyczeń nart. Mamy pewność - ich nikt nie oszuka, bo matematykę mają oni w małych paluszkach!

Co prawda uświadczyć prawdziwej, srogiej zimy na naszej szerokości geograficznej graniczy ostatnio niemalże z cudem, jednak gdy nadchodzi listopad czy grudzień, w naszych głowach zawsze pojawia się troskliwa myśl - czy zwierzęta, które nie miały tyle szczęścia, żeby znaleźć ciepłe, dobre domy, mają wtedy właściwą opiekę? Na myśleniu jednak nie poprzestajemy - kolejny raz nasi niestrudzeni wolontariusze zorganizowali zbiórkę dla schroniska, żeby wątpliwości sprzed dwóch linijek nie musiały nas dręczyć całą zimę.

A musicie wiedzieć, że nasz szkolny wolontariat działa bardzo prężnie - efekty zbiórki przeszły więc nasze najśmielsze oczekiwania. Słowem - daliście czadu! Zebraliśmy całe mnóstwo jedzenia dla psów i kotów, a poza tym również to, co bardzo ważne zimą - koce i ręczniki. Dzięki Waszym staranioim zwierzętom z poznańskiego schroniska z pewnością będzie łatwiej przetrwać mroźne noce czy deszczowe dni. 

Wszystkim, którzy wzięli udział w zbiórce, bardzo serdecznie dziękujemy! Mamy nadzieję, że przy okazji kolejnej takiej inicjatywy będziecie z nami! :)

O tym, jak ważna jest historia, świadczy chociażby liczba przysłów i powiedzeń, których jest ona bohaterką. Najsłynniejsze z nich mówi, że historia jest nauczycielką życia. A że bywa surowa i wymagająca, wiedział już stary Cyceron, wiemy również i my. Uczniowie pewnie dodaliby, że chętnie by się życia z tej historii uczyli, ale ona taka niełatwa, pogmatwana... Kto to widział - zapamiętywać tyle dat, miejsc, bohaterów? Zrozumieć, kto komu i dlaczego wypowiedział wojnę? I dlaczego te punickie były aż trzy? I jak to się stało, że pod Termopilami trzystu śmiałków dzielnie walczyło przeciwko hordzie Persów? Kto w ogóle może to wszystko zapamiętać?!

Co innego, jeśli coś można dotknąć i zobaczyć... O, wtedy już chętnych, by poznawać historię, robi się znacznie więcej! Właśnie dlatego żywe lekcje historii cieszą się taką popularnością. W jednej z takich lekcji mieli przyjemność uczestniczyć uczniowie naszych klas 7 i 8 - Jeżyckie Centrum Kultury, Koło Przewodników im. Marcelego Mottego oraz grupa rekonstrukcyjna OSP Kwiatowe przybliżyli nam niełatwe dzieje Powstania Wielkopolskiego. Zrobili to w tak porywający sposób, że idziemy o zakład, że nasi uczniowie doskonale znają jego okoliczności. Pasjonaci wojskowości opowiadali też o dawnym uzbrojeniu i umundurowaniu, co - jak widać - wywołało niemałe zainteresowanie! Czołem!

W okolicach 11 listopada - jednego z najważniejszych świąt w naszym kraju - zawsze toczą się niekończące się rozmowy na temat patriotyzmu. My doskonale wiemy, że przyszłością narodu są dzieci i że zdecydowanie lepiej jest działać, niż mówić. Dlatego w przeddzień 101. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości uczniowie klas I-VIII najpierw zebrali się na uroczystym apelu, by krótko uczcić ten ważny dzień.

Okazało się, że przy pomocy poezji i muzyki można cudownie opowiedzieć o długiej i krętej drodze naszego kraju do odzyskania niepodległości; kolejny raz przekonaliśmy się także, że można to robić bez wezwań do trwania przy (romantycznym) wzorcu, bez patosu, bez uniesień i łopotu proporców, bez licytacji na zasługi, tylko najzwyczajniej jak można - z szacunkiem dla historii naszych przodków.

Ale żeby i naszej pięknej tradycji stało się zadość, wspólnie odśpiewaliśmy kilka ważnych dla każdego Polaka utworów - "Mazurka Dąbrowskiego", "Rotę", "Legiony", "Pierwszą brygadę" i "Echo dawnej piosenki", bo muzyka bezsprzecznie i niezmiennie potrafi wzniecić i podtrzymać patriotyczne uczucia.

Praktycznie od urodzenia nie widzi, a mimo tego nie rezygnuje z realizacji swoich marzeń i pasji - sportowych, dziennikarskich, całożyciowych. Tryska optymizmem, jest niewyczerpanym źródłem opowieści i anegdot, a przede wszystkim jest żywym dowodem na to, że nie ma rzeczy niemożliwych. Rozmowę z panem Adamem Jamrozem w brawurowy sposób przeprowadziła nasza ósmoklasistka, Zuzanna Zielińska.

Pojawienie się pana Adama w szkole wzbudziło niemałe zainteresowanie - niestraszny był mu zatłoczony szkolny korytarz, który bywa często istnym torem przeszkód, zupełnie nie stresowała go obecność gromady ósmoklasistów. Z lekkością snuł swoje opowieści o tym, jak wyglądało jako dzieciństwo, jak radził sobie z ograniczeniami wynikającymi z braku wzroku i w końcu jak postanowił zupełnie nie widzieć w tym przeszkody w realizacji najwymyślniejszych czasem pomysłów i zamierzeń. Uczniowie słuchali tego z lekkim niedowiarzeniem, który najwyraźniej mieszał się z podziwem - oto siedzieli naprzeciwko kogoś, kto nic nie robił sobie z rzeczy kojarzącej się z życiowym dramatem, pozbawiającym radości życia i możliwości czerpania z niego pełnymi garściami.

Pytali o różne rzeczy - o akceptacje, o chwile zwątpienia, o codzienne trudności. To z pewnością był niesamowity zastrzyk inspiracji, chociaż przez chwilę wszyscy poczuli, że możliwe jest faktycznie wszystko.

A całą rozmowę, niczym profesjonalistka, która robi to całe życie, przeprowadziła Zuzanna - wróżymy jej świetlaną przyszłość!

Była kampania wyborcza z prawdziwego zdarzenia, musiał więc przyjść także czas wyborów. Podczas gdy cała Najjaśniejsza Rzeczpospolita przygotowywała się do niedzielnych wyborów parlamentarnych, u nas ważyły się losy kandydatów do Rady Samorządu Uczniowskiego. A rzecz wcale nie była łatwa - kto w czasie kampanii wydał nam się najlepszym kandydatem? Kto najlepiej będzie reprezentował nasze interesy? Wybrać dwie osoby spośród 54 kandydatów mogło być sporym wyzwaniem! Na szczęście frekwencję mieliśmy bardzo wysoką i udało się wybrać reprezentantów uczniów.

Do wyborów przygotowani byliśmy perfekcyjnie - dwuosobowa, ale bardzo doświadczona komisja wyborcza wydawała karty do głosowania. Uczniowie wybierali swoich reprezentantów do RSU, ale także jego opiekuna - mogli więc oddać trzy głosy: dwa na wybranych uczniów oraz jeden na nauczyciela. Frekwencja bardzo nas zaskoczyła - ogromna grupa uczniów skorzystała ze swojego prawa wyborczego i 10-go października postanowiła przyjść do urny. A i tę mieliśmy z prawdziwego zdarzenia!

Po zamknięciu lokalu wyborczego komisja wzięła się do liczenia głosów - wszystko przebiegało sprawnie i - co ważne! - z poszanowaniem litery prawa :) Wybranych gratulujemy uzyskanych głosów. Pamiętajcie - Wasi wyborcy bardzo na Was liczą!

Nie od dziś wiadomo, że sport to nie tylko wysiłek fizyczny, ale także ćwiczenia samodyscypliny i wytrwałości. Judo idealnie wpisuje się w tę definicję. Uprawiał je sam Theodore Roosevelt, uznając ten sport za szczególnie rozwojowy. Uczniowie klas I-III mieli okazję przekonać się, jakie korzyści płyną z uprawiania tej starej, szlachetnej dyscypliny sportu. 

Że w każdym sporcie są zasady, to jasne dla wszystkich - nawet dla tych, którzy otwarcie bojkotują jakąkolwiek aktywność fizyczną. Że trzeba ich przestrzegać, to też zrozumiałe. Ale judo to nie tylko sztuka walki, w której mamy ściśle określone reguły, to także konkretna, obowiązująca etykieta, a jej podstawą jest szacunek do przeciwnika. Przejawia się on już w detalach, na przykład w ukłonie przed i po walce. Jigorō Kanō, ojciec japońskiego wychowania fizycznego i twórca judo, widział w nim przede wszystkim trening moralny - wzmacnianie tego, co w człowieku dobre i odrzucenie złych nawyków.

Uczniowie z zafascynowaniem obserwowali gibkość i sprawność trenerek. Sami mieli też okazje poznać podstawy judo i coś nam się wydaje, że niektórzy z nich nie poprzestaną na pierwszej lekcji i będą zgłębiać tajniki tej wspaniałej sztuki walki!

Październik upłynął nam na obserwacji kampani wyborczej - tej, która prowadzona były w mediach i na ulicach naszych miast. Postanowiliśmy wpisać się nieco w ten wyborczy kalendarz i pierwszy raz wybory do Rady Samorządu Uczniowskiego zaplanowane zostały nie na czerwiec, tylko październik. Poprzedzić ją miała kampania z prawdziwego zdarzenia, ale chyba nikt nie spodziewał się tego, co się wydarzyło...

Plakaty, hasła wyborcze, charakterystyczne emblematy; ciasto i naleśniki jako sposób przekonania do własnej kandydatury; lista postulatów - tych całkiem poważnych, no i tych, na które patrzeć należało z przymrużeniem oka; agitowanie, konkurowanie - to wszystko wydarzyło się w przeciągu półtora tygodnia, które zarządzeniem urządującej jeszcze Rady miało być przeznaczone na kampanię wyborczą. Chyba nikt nie spodziewał się działań na taką skalę i pewnie mało kto przewidywał, że będą to tak starannie zaplanowane i koordynowane wydarzenia. Uczniowie bardzo zaskoczyli nas swoją kreatywnością - ich kampanie były nie tylko wyborcze, ale wręcz wyborne!

Rosną nam przyszli obywatele - oby w przyszłości równie chętnie angażowali się w takie działania!

Od 40 lat (w tym roku minęła piękna, okrągła rocznica!) 16 października cały świat obchodzi World Food Day. W wielu miastach, szkołach i zakładach pracy ta data staje się okazją do organizowania wspaniałych wydarzeń o charakterze charytatywnym - na przykład zbiórek pożywienia dla potrzebujących. Nasza szkoła od lat taką organizuje. To ważne, bo zatrważający wydaje się fakt, że w XXI wieku, czasie szybkiego rozwoju i najnowszych technologii, nadal jedna na dziewięć osób na świecie kładzie się spać głodna.

Dlatego właśnie szkolne koło PCK i nasi aktywnie działający wolontariusze nie próżnowali i przykładem lat ubiegłych prowadzili zbiorkę żywności trwałej. To budujące - wystawiane kosze systematycznie zapełniały się przynoszonym przez uczniów darami. To kolejna sytuacja, gdy widzimy, jak wspaniałe efekty można przynieść współpraca i małe z pozoru gesty.

Jako specjaliści od (nomen omen) karmy zapewniamy - wszystko do nas wróci, proszę się nie martwić, dobro krąży i Was znajdzie!

Wakacje można spędzać na setki sposób - robiąc codziennie nowe rzeczy albo nie robiąc nic; wyjeżdżając w egzotyczne miejsca albo doceniać urok najbliższej okolicy; można poznawać nowych ludzi, zadbać o relacje, które już mamy lub zupełnie skupić się na sobie. Można też zrobić coś absolutnie wyjątkowego - swój wolny czas, siły i energię poświęcić innym - jak Franciszek Szkudelski, licealista z Poznania, który wyjechał na misję do Rwandy.

Franciszek razem ze swoim bratem Ignacym mieli jeden cel - chcieli swoje wakacje spędzić w sposób produktywny. Dlatego ponad połowę wakacji spędzili w Rwandzie - pomogali dzieciom w nauce matematyki, zbudowali kuchnię dla niepełnosprawnego chłopca. W sercu Afryki widzieli chatki z gliny i eukaliptusa, biedę i wszechobecną radość, którą dostrzegali u każdego spotykanego człowieka. Nazywano ich "muzungu", przyjęto z entuzjazmem i wdzięcznością - pomagali miejscowym, jak tylko mogli: zbierali i roznosili chrust starszym mieszkankom wioski, dostarczali im obiady.

Swoim doświadczeniem Franciszek zechciał podzielić się z naszymi uczniami - opowiadał o tym, co widział, co przeżył i czuł, spędzając w Gahundze ponad miesiąc. To było inspirujące spotkanie!

Po schodach prowadzących do poznańskiej Opery ósmoklasiści wchodzili w milczenium pełnym skupienia. Wiedzieli, że powierzono im odpowiedzialne, niełatwe zadanie - przeprowadzenia konsultacji powstającego właśnie spektaklu o enigmatycznym, wieloznacznym tytule "h.". Kilkanaście dni później ten sam spektakl miał prapremierę w naszej szkole - ale wtedy, gdy oni wspinali się ku szczytowi schodów, by obcować ze sztuką, jeszcze nikt nie przeczuwał, że to, co zobaczą, będzie tak potężnym ładunkiem emocjonalnym, który nie pozwoli, by wyszli stamtąd tacy sami.

Ta historia opowiedziana na dwa głosy w przestrzeni klasy jeszcze bardziej, o ile to możliwe, zyskuje na sile. To w końcu opowieść o chłopcu dokładnie takim samym jak każdy, kogo mijasz na szkolnym korytarzu - o kimś, kto ma marzenia, plany, kompleksy, problemy, czasem pretensje do świata, a czasem pojawiającą się znikąd radość życia, którą dzieli się z całym światem, albo nie mówi o tym nikomu. To obraz kogoś, kto niby wszystko pokazuje w sieci, ale o ważnych rzeczach mówi mało albo wcale. To opowieść o kimś, kto niewymownie cierpi, nieśmiało szuka pomocy, tyle że zawodzą wszyscy, na których powinien móc liczyć - dorośli. To wycinek z naszego życia - pokazanie tego, jak nieskrępowani i okrutni potrafimy być w Internecie. To historia, w której każdy odnajdzie siebie. To coś, co wstrząsa, każe spojrzeć na siebie z innej perspektywy, każe być czujniejszym i choć odrobinę lepszym.

Spektakl poruszał problematykę cyberbullingu hejtu w internecie. "Mowa nienawiści rozpowszechniona w sieci, nieustanne ocenianie siebie nawzajem, walka o kolejne lajki i wzrastającą popularność mają bezpośredni, często destrukcyjny wpływ na życie młodych ludzi.h. obrazuje mechanizmy kształtowania się hejtu w sieci, czerpiąc inspirację m.in. z autentycznych wpisów i komentarzy zamieszczanych na portalach społecznościowych. Muzyczną kanwą, na której utkana jest bolesna historia młodych ludzi, staje się pieśń Franza Schuberta Śmierć i dziewczyna, poddawana procesualnym przekształceniom i dekonstrukcji".

Kto drzewiej nie uwielbiał tej gry i choć raz nie pokłócił się z koleżankami i kolegami z podwórka o to, że chce być "matką", ten powinien w kategorii dzieciństwo mieć wpis "niezaliczone". Wystarczyła bowiem jedna piłka, by uszczęśliwić całą zgraję dzieci - oczywiście, że mowa o zabawie w "dwa ognie"! Ale o ile wtedy była to świetna zabawa, tak dzisiaj dodatkowo doszedł tu czynnik rywalizacji, ponieważ uczennice "Dziewiątki" wzięły udział w Międzyszkolnym Turnieju Dwóch Ogni.

Gdyby to chociaż odbywało się na tak zwanej "ziemi niczyjej" - w parku, na boisku... Ale gdzie tam! Wszystko miało miejsce w Szkole Podstawowej nr 69, która na ten jeden dzień stała się naszą ogromną rywalką. No więc mamy mieszankę wybuchową - po pierwsze: emocjonującą grę, wymagającą dużej sprawności, refleksu, strategii, po drugie: "gorący" teren innej szkoły... Co mogło z tego wyjść? No pewnie, że podium!

Dziewczyny były skupione i zdeterminowane. Było widać, że na boisku zostawią pot, a jak będzie trzeba nawet łzy. Nie było to na szczęście potrzebne, jeśli jakiekolwiek łzy się mogły wtedy pojawić, to tylko te szczęścia, w końcu osiągnęły zamierzony cel. Gra była zacięta, ale wyszliśmy z tego obronną ręką. Zawodniczkom i trenerkom gratulujemy!

Jeśli chcielibyście zdobywać zwycięskie laury w tym sporcie, musielibyście być zwinni, szybcy, zachowywać ciągłą jasność umysłu, przewidywać posunięcia przeciwnika, potrafić skutecznie zamarkować jakiś ruch, który współzawodnika wyprowadzi w pole, który zmusi go do błędu; poza tym to sztuka skupienia i cierpliwości (lata temu odbyła się rozgrywka, podczas której o jeden punkt zawodnicy walczyli dwie godziny i piętnaście minut, a piłka przeleciała nad siatką ponad 10 tysięcy razy!); niektórzy twierdzą, że to brzydsza siostra tenisa ziemnego, ale to zwykła złośliwość, która ma niewiele wspólnego z prawdą

Turnieje tenisa stołowego to w naszej szkole tradycja tak stara jak historie o sportowych sukcesach Andrzeja Grubby. Tegoroczny był nie mniej emocjonujący niż zeszłoroczne rozgrywki - był pot i pewnie mogłyby być i łzy, ale że wszystkie zawody odbywają się u nas w duchu fair play, to po odłożeniu rakietek i po umilknięciu dźwięków ostatnich kroków w zawodnikach zostaje jedynie radość i boskie zmęczenie. Emoje udzielają się głównie kibicom, którzy od lat mają swoich faworytów. Każdego roku zdarzają się na szczęście także tak zwane "czarne konie", które uatrakcyjnianją sport od zarania wieków. Zwycięzca jest jednak jak zawsze jeden - piękny duch sportu!

W tym roku zarówno turniej, jak i "pudło" zdominowali chłopcy, ale już rozpoczęliśmy działania, których celem będzie zrobienia większego zamieszania w przyszłym roku... Panowie - drżyjcie!